نقد بازی وی هپی فیو (We Happy Few) سفری به دنیای شادی اجباری

بخش اول: ولینگتون ولز، شهر رنگارنگ یا زندان تاریک؟ (اتمسفر و جهان‌سازی)

یکی از برجسته‌ترین نقاط قوت بازی وی هپی فیو، جهان‌سازی و اتمسفر بی‌نظیر آن است. ولینگتون ولز نه یک شهر معمولی، بلکه یک شخصیت زنده و پویا در بازی است. تضاد میان ظاهر شاد و فریبنده شهر تحت تأثیر “شادی” و واقعیت تلخ و پوسیده آن در حالت “افسردگی”، به شکلی استادانه به تصویر کشیده شده است.

هنگامی که شخصیت شما “شادی” مصرف می‌کند، خیابان‌ها پر از رنگ‌های روشن، گل‌های زیبا، موسیقی دلنشین و مردمی با لبخندهای پهن و ماسک‌های سفید خندان هستند.

اما به محض از بین رفتن اثر دارو، چهره واقعی شهر نمایان می‌شود: ساختمان‌های فرسوده، زباله‌های پراکنده، کوچه‌های تاریک و مردمی با چهره‌های غمگین و رفتارهای مشکوک.

این دوگانگی نه تنها در گرافیک، بلکه در رفتار NPCها نیز به خوبی مشهود است. شهروندان “شاد” به شدت نسبت به هرگونه رفتار “ناشایست” یا “افسرده‌وار” حساس هستند و کوچکترین نشانه‌ای از عدم مصرف “شادی” می‌تواند خشم و خشونت آن‌ها را برانگیزد.

این مسئله، بازیکن را مجبور می‌کند تا دائماً مراقب رفتار خود باشد، لباس مناسب بپوشد، در زمان مناسب تظاهر به شادی کند و یا حتی در مواقع لزوم، برخلاف میل باطنی “شادی” مصرف نماید تا از گزند “دکترها” (پلیس‌های شهر) و شهروندان متعصب در امان بماند. این فشار روانی دائمی، اتمسفری خفقان‌آور و پر از تعلیق ایجاد می‌کند که بازیکن را عمیقاً در دنیای بازی غرق می‌سازد.

دنیای بازی به چندین منطقه یا جزیره تقسیم شده است که هر کدام ویژگی‌ها، قوانین و خطرات خاص خود را دارند. از “هملین ویلیج” (Hamlyn Village) که ظاهراً نماد نظم و شادی است، تا “گاردن دیستریکت” (Garden District) که محل زندگی “ویستریل‌ها” (Wastrels) یا همان طردشدگان است، هر منطقه چالش‌های جدیدی را پیش روی بازیکن قرار می‌دهد.

استفاده از سیستم تولید رویه‌ای (Procedural Generation) برای ساخت بخش‌هایی از جهان بازی، باعث شده تا هر بار تجربه بازی کمی متفاوت باشد، هرچند این ویژگی گاهی منجر به طراحی مراحل تکراری یا قرارگیری نامناسب آیتم‌ها نیز شده است.

با این حال، جزئیات محیطی، از پوسترهای تبلیغاتی “عمو جک” (Uncle Jack) – شخصیت پروپاگاندای دولت – گرفته تا نامه‌ها و یادداشت‌های پراکنده، به خوبی به روایت داستان و غنای جهان بازی کمک می‌کنند. ولینگتون ولز در بازی وی هپی فیو نمونه‌ای درخشان از یک پادآرمان‌شهر است که در آن شادی به ابزاری برای کنترل و سرکوب تبدیل شده است.

بخش دوم: بقا، پنهان‌کاری و مبارزه در دنیای “شاد” (گیم‌پلی و مکانیک‌های بازی وی هپی فیو)

گیم‌پلی بازی وی هپی فیو ترکیبی از چندین سبک مختلف است. المان‌های بقا نقش پررنگی در بازی دارند. بازیکن باید دائماً مراقب نیازهای اولیه شخصیت خود مانند گرسنگی، تشنگی و خستگی باشد. یافتن غذا و آب سالم، ساخت ابزار و دارو، و پیدا کردن مکانی امن برای استراحت، از جمله چالش‌های همیشگی بازیکن در ولینگتون ولز است.

سیستم ساخت و ساز (Crafting) بازی نسبتاً گسترده است و به بازیکن اجازه می‌دهد تا از آیتم‌های جمع‌آوری شده در محیط، سلاح‌ها، لباس‌ها، داروها و ابزارهای مختلفی بسازد.

این مکانیک‌ها، به خصوص در درجات سختی بالاتر، می‌توانند چالش‌برانگیز باشند، اما گاهی نیز به دلیل نیاز به جمع‌آوری مداوم منابع، ممکن است برای برخی بازیکنان خسته‌کننده شوند.

پنهان‌کاری (Stealth) یکی دیگر از ارکان اصلی گیم‌پلی است. با توجه به حساسیت بالای شهروندان و نیروهای امنیتی نسبت به “داونرها”، در بسیاری از مواقع، درگیری مستقیم بهترین گزینه نیست.

بازیکن باید با استفاده از تاریکی، پناه گرفتن پشت موانع، پرت کردن حواس دشمنان و حرکت بی‌صدا، از دید آن‌ها مخفی بماند. سیستم پنهان‌کاری در مجموع کارآمد است.

اما هوش مصنوعی دشمنان گاهی اوقات دچار نوسان می‌شود و می‌تواند منجر به موقعیت‌های غیرقابل پیش‌بینی یا حتی ناعادلانه گردد. پوشیدن لباس مناسب هر منطقه و رعایت قوانین اجتماعی (مانند سلام کردن به مردم یا تظاهر به مصرف شادی) نیز بخشی از مکانیک‌های پنهان‌کاری و اجتماعی بازی محسوب می‌شود.

مبارزات در بازی وی هپی فیو عمدتاً به صورت تن به تن (Melee) انجام می‌شوند و از سلاح‌های سرد مانند چوب، بیل، یا حتی ماهیتابه می‌توان استفاده کرد. سیستم مبارزات، اگرچه کار راه انداز است.

اما عمیق‌ترین یا روان‌ترین بخش بازی نیست. ضربات گاهی سنگین و کند احساس می‌شوند و در مواجهه با چندین دشمن به طور همزمان، کنترل اوضاع دشوار می‌شود. با این حال، بازی گزینه‌هایی برای فرار یا استفاده از ابزارهای تاکتیکی را نیز در اختیار بازیکن قرار می‌دهد.

مکانیک مصرف “شادی” نیز تأثیر مستقیمی بر گیم‌پلی دارد. مصرف این قرص نه تنها دید بصری بازیکن را تغییر می‌دهد، بلکه قابلیت‌های خاصی مانند افزایش سرعت یا کاهش توجه دشمنان را نیز به همراه دارد. اما مصرف بیش از حد یا قطع ناگهانی آن نیز عواقب منفی خود را دارد که باید مدیریت شوند.

هر یک از سه شخصیت قابل بازی، دارای درخت مهارت (Skill Tree) مجزایی هستند که به بازیکن اجازه می‌دهد تا قابلیت‌های آن‌ها را در زمینه‌های مختلف مانند مبارزه، پنهان‌کاری یا بقا ارتقا دهد. این ویژگی به تنوع گیم‌پلی و ارزش تکرار بازی کمک می‌کند.

ماموریت‌های اصلی و فرعی بازی نیز عموماً از طراحی قابل قبولی برخوردارند و به پیشبرد داستان و آشنایی بیشتر با دنیای بازی کمک می‌کنند، هرچند برخی ماموریت‌های فرعی ممکن است در ساختار “برو و بیاور” (Fetch Quest) خلاصه شوند.

در مجموع، گیم‌پلی بازی وی هپی فیو با وجود برخی کاستی‌ها، به خصوص در سیستم مبارزات و هوش مصنوعی، تجربه‌ای درگیرکننده و چالش‌برانگیز را ارائه می‌دهد که به خوبی با اتمسفر و داستان بازی همخوانی دارد.

بخش سوم: روایت‌های در هم تنیده از فراموشی و حقیقت (داستان و شخصیت‌پردازی)

قلب تپنده بازی وی هپی فیو بدون شک داستان و شخصیت‌پردازی آن است. بازی به جای روایت یک داستان واحد، سه خط داستانی مجزا اما مرتبط به هم را از طریق سه شخصیت اصلی خود ارائه می‌دهد: آرتور هستینگز، سالی بویل و اولی استارکی. هر کدام از این شخصیت‌ها گذشته، انگیزه‌ها و نگاه متفاوتی به وقایع ولینگتون ولز دارند و تجربه بازی از دید هر یک، لایه‌های جدیدی از داستان را آشکار می‌سازد.

آرتور هستینگز، کارمند اداره سانسور روزنامه، اولین شخصیتی است که کنترل او را به دست می‌گیریم. او پس از مواجهه با یک خاطره سرکوب‌شده از برادرش، تصمیم می‌گیرد مصرف “شادی” را کنار بگذارد و به دنبال حقیقت بگردد.

داستان آرتور بیشتر بر تلاش او برای فرار از ولینگتون ولز و کشف راز “اتفاق خیلی بد” متمرکز است. شخصیت‌پردازی او به عنوان فردی نسبتاً معمولی که در موقعیتی غیرمعمولی قرار گرفته، باورپذیر است و همذات‌پنداری با او آسان است.

سالی بویل، یک شیمیدان ماهر و جذاب است که به صورت مخفیانه داروهای مختلفی را برای ساکنان ولینگتون ولز تولید می‌کند. داستان او نگاهی متفاوت به زندگی در این شهر و روابط پیچیده میان شخصیت‌ها دارد.

سالی با چالش‌های اخلاقی متعددی روبرو می‌شود و تلاش می‌کند تا از دختر نوزادش، گوئن، در این دنیای بی‌رحم محافظت کند. خط داستانی سالی، جنبه‌های انسانی‌تر و احساسی‌تری از زندگی در ولینگتون ولز را به تصویر می‌کشد.

اولی استارکی، یک سرباز سابق و بدخلق اسکاتلندی است که به همراه “دختر خیالی‌اش” مارگارت زندگی می‌کند. او از همان ابتدا نسبت به “شادی” و سیستم حاکم بر ولینگتون ولز بدبین است و به دنبال افشای حقیقت و نابودی این سیستم است.

داستان اولی، پر از اکشن، انفجار و مواجهات مستقیم است و نگاهی انتقادی‌تر و رادیکال‌تر به وقایع دارد. شخصیت او با وجود ظاهر خشن، لایه‌های پنهانی از آسیب‌پذیری و پشیمانی را در خود دارد.

نقطه قوت اصلی روایت بازی وی هپی فیو در نحوه در هم تنیده شدن این سه داستان و ارائه دیدگاه‌های مختلف از یک واقعه واحد است. انتخاب اینکه کدام بخش از داستان هر شخصیت واقعی و کدام بخش تحت تاثیر روان‌پریشی یا خاطرات تحریف شده است.

گاهی به عهده بازیکن گذاشته می‌شود. مضامین اصلی داستان مانند حافظه، انکار، травма (تروما)، خوشبختی تحمیلی، و فردیت در برابر جامعه، به شکلی تأمل‌برانگیز مطرح می‌شوند.

اگرچه گاهی اوقات سرعت روایت داستان کند می‌شود و برخی از پیچش‌های داستانی قابل پیش‌بینی هستند، اما در مجموع، داستان بازی وی هپی فیو یکی از جذاب‌ترین و به یاد ماندنی‌ترین بخش‌های آن است که تا مدت‌ها پس از اتمام بازی در ذهن مخاطب باقی می‌ماند.

بخش چهارم: جلوه‌های بصری و شنیداری در خدمت اتمسفر (گرافیک و موسیقی)

از نظر بصری، بازی وی هپی فیو دارای سبک هنری منحصر به فرد و چشم‌نوازی است. الهام از طراحی‌های دهه ۱۹۶۰ انگلستان، استفاده هوشمندانه از رنگ‌ها برای نمایش تفاوت میان حالت “شادی” و “افسردگی”، و طراحی شخصیت‌ها با ماسک‌های خندان و در عین حال ترسناک، همگی به خلق اتمسفری خاص و به یاد ماندنی کمک کرده‌اند.

جزئیات محیطی، به خصوص در فضاهای داخلی، قابل قبول است و به خوبی حس و حال زندگی در ولینگتون ولز را منتقل می‌کند. با این حال، بازی در زمان عرضه اولیه از مشکلات فنی و بهینه‌سازی رنج می‌برد.

افت فریم، باگ‌های گرافیکی و زمان بارگذاری طولانی، از جمله مواردی بودند که تجربه برخی بازیکنان را مختل کردند. اگرچه بسیاری از این مشکلات با به‌روزرسانی‌های بعدی تا حد زیادی رفع شدند، اما هنوز هم ممکن است در برخی پلتفرم‌ها یا سیستم‌های ضعیف‌تر، عملکرد بازی بی‌نقص نباشد.

در بخش صداگذاری و موسیقی، بازی وی هپی فیو عملکرد بسیار خوبی از خود به نمایش می‌گذارد. صداپیشگی شخصیت‌ها، به خصوص “عمو جک” با آن لحن شاد و در عین حال تهدیدآمیزش، فوق‌العاده است و به خوبی شخصیت‌ها را زنده می‌کند.

صداهای محیطی مانند زمزمه‌های شهروندان، صدای آژیر خطر، یا موسیقی پخش شده از رادیوها، نقش مهمی در ایجاد حس تعلیق و غوطه‌وری در بازی دارند. موسیقی متن بازی نیز به خوبی با فضای هر منطقه و موقعیت داستانی هماهنگ است.

قطعات شاد و سرخوشانه در زمان مصرف “شادی” و موسیقی‌های دلهره‌آور و غم‌انگیز در لحظات دیگر، به خوبی احساسات بازیکن را تحت تأثیر قرار می‌دهند. استفاده از موسیقی‌های الهام گرفته از دهه ۶۰ نیز به تقویت هویت بصری و زمانی بازی کمک شایانی کرده است.

در مجموع، با وجود برخی مشکلات فنی اولیه، جلوه‌های بصری و شنیداری بازی وی هپی فیو در سطح بالایی قرار دارند و نقش بسیار مهمی در موفقیت بازی در ایجاد اتمسفر منحصر به فرد و تأثیرگذار خود ایفا می‌کنند.

سبک هنری خاص بازی، آن را از بسیاری از عناوین هم‌سبک متمایز می‌کند و موسیقی و صداگذاری آن، تجربه حضور در دنیای عجیب و غریب ولینگتون ولز را عمیق‌تر و باورپذیرتر می‌سازد.