نویسنده : فهرست مطالب
مقدمه: شمایلی از یک اسطوره
وقتی صحبت از بازیگران بزرگ تاریخ سینما به میان می‌آید، نام‌هایی انگشت‌شمار وجود دارند که توانسته‌اند با استعداد بی‌بدیل، تعهد بی‌نظیر و نقش‌آفرینی‌های ماندگار خود، تعریف جدیدی از هنر بازیگری ارائه دهند. رابرت دنیرو بدون شک یکی از این نام‌هاست؛ بازیگری که با هر حضورش بر پرده سینما، تماشاگران را مسحور خود کرده و منتقدان را به تحسین واداشته است.
او نه تنها یک ستاره، بلکه یک هنرمند واقعی است که با دقت و وسواس خاص خود، به هر کاراکتری جان بخشیده و آن را برای همیشه در حافظه سینما دوستان حک کرده است. این پست وبلاگ سفری است به زندگی و دوران حرفهای این غول بازیگری، از آغاز فروتنانه‌اش تا رسیدن به جایگاهی که امروزه به عنوان یکی از نمادهای سینما شناخته می‌شود.
بررسی کارنامه پربار رابرت دنیرو نشان‌دهنده عمق توانایی و گستردگی دامنه بازیگری اوست که در نقش‌های گوناگون، از گانگسترهای خشن و بی‌رحم گرفته تا کمدین‌های دوست‌داشتنی و پدران مهربان، تجلی یافته است.
معرفی: رابرت دنیرو کیست؟
رابرت آنتونی دنیرو جونیور (Robert Anthony De Niro Jr.) در ۱۷ آگوست ۱۹۴۳ در محله گرینویچ ویلج نیویورک سیتی به دنیا آمد. والدین او، ویرجینیا ادمیرال و رابرت دنیرو سنیور، هر دو هنرمندان نقاش بودند که در دوران جوانی او از یکدیگر جدا شدند. رابرت دنیرو عمدتاً توسط مادرش در منطقه “ایتالیای کوچک” منهتن و گرینویچ ویلج بزرگ شد.
این محیط چندفرهنگی و پرجنب‌وجوش نیویورک، بعدها تأثیر زیادی بر برخی از معروف‌ترین نقش‌آفرینی‌های او گذاشت. علاقه او به بازیگری از سنین پایین شکل گرفت و اولین حضورش روی صحنه تئاتر به ۱۰ سالگی بازمی‌گردد که در نمایش مدرسه‌ای “جادوگر شهر اُز” نقش شیر ترسو را بازی کرد.
پس از ترک تحصیل در ۱۶ سالگی برای دنبال کردن رویای بازیگری، به کلاس‌های معتبر استلا ادلر و لی استراسبرگ در اکتورز استودیو پیوست، جایی که با تکنیک “متد اکتینگ” آشنا شد و آن را به شیوه‌ای منحصربه‌فرد در کار خود به کار گرفت. همین تعهد و غوطه‌وری کامل در نقش‌ها بود که رابرت دنیرو را از سایر هم‌نسلانش متمایز ساخت و او را به یکی از مورد احترام‌ترین بازیگران جهان تبدیل کرد.
سفری در مسیر یک بازیگر جریان‌ساز
بخش اول: سال‌های اولیه و جرقه‌های استعداد
دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ دوران شکل‌گیری و کسب تجربه برای رابرت دنیرو جوان بود. او با حضور در فیلم‌های مستقل و کم‌بودجه، پله‌های ترقی را آرام‌آرام طی می‌کرد. اولین همکاری او با کارگردان جوان دیگری به نام برایان دی پالما در فیلم “تبریکات” (Greetings) در سال ۱۹۶۸، توجهات محدودی را به سمت او جلب کرد.
پس از آن در چند فیلم دیگر از جمله “مهمانی عروسی” (The Wedding Party) که البته دیرتر اکران شد و “سام ماونت” (Sam’s Song) ایفای نقش کرد. اما نقطه عطف اولیه کارنامه او، فیلم “طبل را آهسته بزن” (Bang the Drum Slowly) در سال ۱۹۷۳ بود.
در این فیلم، دنیرو نقش یک بازیکن بیسبال در حال مرگ را با چنان احساس و ظرافتی ایفا کرد که تحسین گسترده منتقدان را برانگیخت و نشان داد که استعدادی نوظهور و قدرتمند در راه است. بسیاری این نقش را اولین نمایش جدی از توانایی‌های بالقوه او می‌دانند.
بلافاصله پس از آن، در همان سال، اولین همکاری سرنوشت‌ساز او با مارتین اسکورسیزی در فیلم “خیابان‌های پایین شهر” (Mean Streets) رقم خورد. این فیلم نه تنها آغاز یک همکاری افسانه‌ای در تاریخ سینما بود، بلکه رابرت دنیرو را به عنوان یک بازیگر جدی و توانمند به جامعه سینمایی معرفی کرد.
نقش “جانی بوی”، جوان کله‌شق و بی‌مسئولیت محله ایتالیایی‌نشین نیویورک، با اجرایی پرشور و به‌یادماندنی، توانایی دنیرو در به تصویر کشیدن شخصیت‌های پیچیده و چندوجهی را به نمایش گذاشت.
این فیلم زمینه‌ساز موفقیت‌های بسیار بزرگتری شد که در انتظار او بود. او با وسواس و دقت مثال‌زدنی برای نقش‌هایش آماده می‌شد، ویژگی‌ای که بعدها به امضای کار او تبدیل شد و استانداردهای جدیدی را برای بازیگری متعهدانه تعریف کرد. این دوران، دوران تثبیت سبک و رویکرد منحصربه‌فرد رابرت دنیرو به هنر بازیگری بود؛ رویکردی که بر پایه تحقیق عمیق، غوطه‌وری در نقش و توجه به جزئیات استوار بود.
بخش دوم: همکاری با اسکورسیزی و فتح قله‌های بازیگری
اگر بخواهیم یک زوج کارگردان-بازیگر را به عنوان نماد همکاری‌های بزرگ سینمایی نام ببریم، بدون شک مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو در صدر فهرست قرار می‌گیرند.
پس از “خیابان‌های پایین شهر”، این دو هنرمند برجسته مسیر خود را با خلق شاهکارهایی ادامه دادند که هر یک به سهم خود، تاریخ سینما را غنی‌تر کردند. نقطه اوج این همکاری‌ها و به طور کلی دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ برای دنیرو، با فیلم‌هایی رقم خورد که نه تنها جوایز معتبری برای او به ارمغان آورد، بلکه جایگاه او را به عنوان یکی از بزرگترین بازیگران تمام دوران تثبیت کرد.
در سال ۱۹۷۴، فرانسیس فورد کوپولا نقش ویتو کورلئونه جوان را در فیلم “پدرخوانده: قسمت دوم” (The Godfather Part II) به دنیرو سپرد. او برای این نقش، ماه‌ها در سیسیل زندگی کرد و زبان سیسیلی را آموخت. نتیجه، اجرایی بی‌نظیر بود که اولین جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را برای او به همراه داشت. این موفقیت، راه را برای نقش‌های بزرگتر هموار کرد.
سپس، نوبت به “راننده تاکسی” (Taxi Driver) در سال ۱۹۷۶ رسید. نقش تراویس بیکل، کهنه‌سرباز جنگ ویتنام که از بی‌خوابی رنج می‌برد و در خیابان‌های فاسد نیویورک رانندگی می‌کند، یکی از پیچیده‌ترین و تاریک‌ترین شخصیت‌های تاریخ سینماست.
آمادگی دنیرو برای این نقش، شامل گرفتن گواهینامه تاکسیرانی و کار به عنوان راننده تاکسی در شیفت‌های شبانه بود. این فیلم نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را برای او به ارمغان آورد و عبارت “?You talkin’ to me” به یکی از ماندگارترین دیالوگ‌های سینمایی تبدیل شد.
اوج هنرنمایی رابرت دنیرو و تعهد او به متد اکتینگ، در فیلم “گاو خشمگین” (Raging Bull) محصول ۱۹۸۰ به نمایش درآمد. او برای به تصویر کشیدن جیک لاموتا، بوکسور میان‌وزن، نه تنها تمرینات سخت بوکس را انجام داد، بلکه برای نشان دادن دوران افول این شخصیت، وزن خود را حدود ۳۰ کیلوگرم افزایش داد.
این تحول فیزیکی شگفت‌انگیز، همراه با اجرایی قدرتمند و تکان‌دهنده، دومین جایزه اسکار و این بار به عنوان بهترین بازیگر نقش اول مرد را برای او به ارمغان آورد. سایر همکاری‌های مهم او با اسکورسیزی شامل “سلطان کمدی” (The King of Comedy)، “رفقای خوب” (Goodfellas)، “تنگه وحشت” (Cape Fear) و “کازینو” (Casino) است که هرکدام به نوعی توانایی‌های بی‌حد و حصر او را به نمایش گذاشتند. این دوران، بدون شک دوران طلایی کارنامه رابرت دنیرو بود.
بخش سوم: تنوع در نقش‌ها و کاوش در ژانرهای مختلف
پس از تثبیت جایگاه خود به عنوان یک بازیگر درام قدرتمند، رابرت دنیرو در دهه‌های بعدی فعالیت هنری خود، نشان داد که توانایی درخشش در ژانرهای دیگر را نیز دارد.
او با هوشمندی و شجاعت، خود را به نقش‌های گانگستری و درام‌های سنگین محدود نکرد و به تدریج وارد دنیای کمدی و دیگر ژانرهای سینمایی شد. این تنوع‌بخشی، اگرچه گاهی با انتقاداتی مبنی بر انتخاب برخی نقش‌های ضعیف‌تر همراه بود، اما نشان از کنجکاوی و تمایل او برای به چالش کشیدن خود داشت.
فیلم “فرار نیمه‌شب” (Midnight Run) در سال ۱۹۸۸ یکی از اولین تجربه‌های موفق او در ژانر کمدی اکشن بود. شیمی عالی او با چارلز گرودین، فیلم را به اثری سرگرم‌کننده و محبوب تبدیل کرد. اما نقطه عطف حضور او در کمدی، بدون شک سه‌گانه “ملاقات با والدین” (Meet the Parents) و دنباله‌های آن بود.
نقش جک برنز، پدر زن سخت‌گیر و مامور سابق سیا، به یکی از به‌یادماندنی‌ترین شخصیت‌های کمدی او تبدیل شد و موفقیت تجاری عظیمی را برای این فیلم‌ها رقم زد. این نقش نشان داد که دنیرو از به سخره گرفتن تصویر جدی خود نیز ابایی ندارد.
علاوه بر کمدی، او در فیلم‌های جنایی متفاوتی مانند “مخمصه” (Heat) به کارگردانی مایکل مان، در کنار آل پاچینو، یکی از موردانتظارترین تقابل‌های سینمایی را رقم زد.
همچنین در فیلم‌هایی چون “جکی براون” (Jackie Brown) از کوئنتین تارانتینو و “شهر ساحلی” (City by the Sea) به ایفای نقش پرداخت. دنیرو همچنین به کارگردانی نیز روی آورد و دو فیلم “داستانی از برانکس” (A Bronx Tale) و “چوپان خوب” (The Good Shepherd) را ساخت که هر دو با استقبال نسبی منتقدان مواجه شدند و نشان از درک عمیق او از فرآیند فیلم‌سازی داشتند.
در سال‌های اخیر، اگرچه برخی انتخاب‌های او ممکن است با استانداردهای دوران اوجش فاصله داشته باشند، اما همچنان شاهد نقش‌آفرینی‌های قدرتمندی از او بوده‌ایم.
فیلم “دفترچه امیدبخش” (Silver Linings Playbook) نامزدی اسکار دیگری را برای او به ارمغان آورد و فیلم “ایرلندی” (The Irishman) همکاری مجدد او با اسکورسیزی و پاچینو پس از سال‌ها، با استقبال گسترده‌ای روبرو شد و نشان داد که این اسطوره همچنان حرفهای زیادی برای گفتن دارد. توانایی رابرت دنیرو در تطبیق خود با نقش‌های متنوع، گواهی بر استعداد پایدار و عشق بی‌پایان او به هنر سینماست.
بخش چهارم: میراث، تأثیرگذاری و فعالیت‌های فراتر از بازیگری
تأثیر رابرت دنیرو بر سینما و نسل‌های بعدی بازیگران غیرقابل انکار است. او با تعهد بی‌چون و چرا به هنر خود، به ویژه از طریق متد اکتینگ، استانداردهای جدیدی را برای آمادگی و غوطه‌وری در نقش تعریف کرد.
بسیاری از بازیگران بزرگ امروزی، از شان پن و دنیل دی-لوئیس گرفته تا لئوناردو دی‌کاپریو، از او به عنوان یکی از الگوها و منابع الهام خود یاد کرده‌اند. دقت او در جزئیات، از تغییرات فیزیکی چشمگیر گرفته تا یادگیری مهارت‌ها و زبان‌های جدید برای هر نقش، او را به یک الگو برای بازیگران متعهد تبدیل کرده است.
فراتر از پرده سینما، دنیرو یک کارآفرین و چهره فرهنگی تأثیرگذار نیز بوده است. او یکی از بنیان‌گذاران استودیوی فیلم‌سازی “ترایبکا پروداکشنز” (TriBeCa Productions) است که در سال ۱۹۸۹ تأسیس شد. مهم‌تر از آن، پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، دنیرو نقش کلیدی در تأسیس “فستیوال فیلم ترایبکا” (TriBeCa Film Festival) ایفا کرد.
هدف این فستیوال، کمک به احیای اقتصادی و فرهنگی محله ترایبکا در منهتن جنوبی بود که به شدت تحت تأثیر این حملات قرار گرفته بود. این فستیوال به سرعت به یکی از رویدادهای مهم سینمایی جهان تبدیل شد و بستری برای نمایش آثار فیلم‌سازان مستقل و بین‌المللی فراهم آورد.
دنیرو همچنین در زمینه رستوران‌داری و هتلداری نیز سرمایه‌گذاری‌های موفقی داشته است، از جمله رستوران‌های زنجیره‌ای “نوبو” (Nobu) که شهرت جهانی دارند. این فعالیت‌ها نشان‌دهنده هوش تجاری و علاقه او به مشارکت در پروژه‌هایی است که به جامعه و فرهنگ خدمت می‌کنند.
میراث رابرت دنیرو تنها به جوایز و افتخارات سینمایی او محدود نمی‌شود. او نمادی از پشتکار، تعهد و تعالی هنری است. شخصیت‌های پیچیده و چندلایه‌ای که او خلق کرده، بخشی از حافظه جمعی سینما دوستان شده‌اند و تحلیل روانشناختی و جامعه‌شناختی آن‌ها همچنان ادامه دارد.
او نه تنها یک بازیگر، بلکه یک شمایل فرهنگی است که نامش برای همیشه با تاریخ سینمای آمریکا و جهان گره خورده است. حتی با گذشت سال‌ها و ظهور استعدادهای جدید، جایگاه رابرت دنیرو به عنوان یکی از غول‌های بازیگری همچنان دست‌نیافتنی و مورد احترام باقی مانده است.
نقد کوتاه: نگاهی به فراز و فرودهای یک کارنامه درخشان
نقد کردن کارنامه بازیگری به عظمت رابرت دنیرو کار ساده‌ای نیست. او بدون شک یکی از مستعدترین و تأثیرگذارترین بازیگران تاریخ سینماست. نقش‌آفرینی‌های او در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، به ویژه در همکاری با مارتین اسکورسیزی، نه تنها شاهکارهایی بی‌بدیل بودند، بلکه استاندارد جدیدی برای “بازیگری متد” تعریف کردند.
فیلم‌هایی چون “راننده تاکسی”، “گاو خشمگین” و “پدرخوانده: قسمت دوم” گواهی بر این مدعا هستند. تعهد او به نقش، از تغییرات فیزیکی شدید گرفته تا تحقیقات روانشناختی عمیق، او را از هم‌نسلانش متمایز می‌کرد.
با این حال، نمی‌توان انکار کرد که در دهه‌های اخیر، برخی از انتخاب‌های سینمایی دنیرو، به ویژه در ژانر کمدی‌های سبک یا فیلم‌های اکشن فرمولی، با انتقاداتی از سوی برخی منتقدان و طرفداران قدیمی‌اش مواجه شده است.
این انتقادات عمدتاً حول این محور است که این نقش‌ها، در مقایسه با آثار کلاسیک او، عمق و پیچیدگی کمتری داشته و گاهی به نظر می‌رسد صرفاً برای اهداف تجاری انتخاب شده‌اند. برخی معتقدند که حضور پررنگ او در اینگونه فیلم‌ها، ممکن است تا حدی از درخشش میراث بی‌نظیرش کاسته باشد.
اما در دفاع از دنیرو می‌توان گفت که یک بازیگر حق دارد ژانرهای مختلف را تجربه کند و خود را به یک قالب محدود نسازد. موفقیت تجاری فیلم‌های کمدی او نشان داد که توانایی جذب مخاطب گسترده‌تری را نیز دارد.
علاوه بر این، حتی در میان آثار متاخر او نیز نقش‌آفرینی‌های درخشانی مانند “دفترچه امیدبخش” یا “ایرلندی” دیده می‌شود که یادآور قدرت و استعداد بی‌چون‌وچرای اوست. در نهایت، کارنامه رابرت دنیرو مجموعه‌ای از فراز و فرودهاست، اما فرازهای آن به قدری بلند و تأثیرگذار بوده‌اند که هرگونه فرودی را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند و نام او را به عنوان یک اسطوره زنده در تاریخ سینما جاودانه ساخته‌اند.
جمع‌بندی: رابرت دنیرو، تکرارنشدنی
رابرت دنیرو فراتر از یک نام در تیتراژ فیلم‌هاست؛ او یک پدیده، یک معیار و یک منبع الهام است. از ایفای نقش‌های پیچیده و تاریک گانگستری تا شخصیت‌های کمدی دوست‌داشتنی، او توانایی خود را در به تصویر کشیدن گستره وسیعی از احساسات و تجربیات انسانی به اثبات رسانده است.
تعهد او به هنر بازیگری، به ویژه از طریق غوطه‌وری کامل در نقش‌هایش، نه تنها او را به دو جایزه اسکار و انبوهی از تحسین‌های دیگر رساند، بلکه مسیر بازیگری را برای نسل‌های بعد از خود دگرگون کرد.
مرور زندگی و آثار رابرت دنیرو، داستان شور، استعداد، سخت‌کوشی و تأثیرگذاری عمیق بر هنر هفتم است. او با هر نقش، لایه‌ای جدید به شخصیت‌های سینمایی افزوده و تماشاگران را به سفری درونی و بیرونی دعوت کرده است.
از خیابان‌های خشن نیویورک تا صحنه‌های پر زرق و برق هالیوود، ردپای او به وضوح دیده می‌شود. میراث او نه تنها در فیلم‌هایی که بازی کرده، بلکه در فستیوال فیلم ترایبکا و الهام‌بخشی به هنرمندان جوان ادامه دارد.
در نهایت، کارنامه پربار و شخصیت هنری رابرت دنیرو او را به یکی از چهره‌های نمادین و فراموش‌نشدنی سینمای جهان تبدیل کرده است. او یک استاد واقعی در حرفه خود است و آثارش تا سالیان سال مورد بحث، تحلیل و ستایش قرار خواهند گرفت.
سوالات متداول درباره رابرت دنیرو
۱. رابرت دنیرو در چه تاریخی و کجا متولد شده است؟
رابرت دنیرو در ۱۷ آگوست ۱۹۴۳ در گرینویچ ویلج، نیویورک سیتی، ایالات متحده آمریکا متولد شد.
۲. رابرت دنیرو چند جایزه اسکار دریافت کرده است؟
او دو جایزه اسکار دریافت کرده است: یکی برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای فیلم “پدرخوانده: قسمت دوم” (۱۹۷۴) و دیگری برای بهترین بازیگر نقش اول مرد برای فیلم “گاو خشمگین” (۱۹۸۰).
۳. معروف‌ترین همکاری رابرت دنیرو با کدام کارگردان بوده است؟
معروف‌ترین و پربارترین همکاری او با کارگردان شهیر، مارتین اسکورسیزی بوده است که منجر به خلق آثاری چون “راننده تاکسی”، “گاو خشمگین”، “رفقای خوب” و “کازینو” شده است.
۴. “متد اکتینگ” که دنیرو به آن شهرت دارد، به چه معناست؟
متد اکتینگ یک تکنیک بازیگری است که در آن بازیگر سعی می‌کند با تجربیات شخصی و احساسی خود، به طور کامل در شخصیت نقش غوطه‌ور شود. این روش اغلب شامل تحقیقات گسترده و گاهی تغییرات فیزیکی برای نزدیک شدن به کاراکتر است.
۵. آیا رابرت دنیرو تجربه کارگردانی هم داشته است؟
بله، او دو فیلم را کارگردانی کرده است: “داستانی از برانکس” (A Bronx Tale) در سال ۱۹۹۳ و “چوپان خوب” (The Good Shepherd) در سال ۲۰۰۶.
۶. فستیوال فیلم ترایبکا (TriBeCa Film Festival) چیست و ارتباط آن با دنیرو چیست؟
فستیوال فیلم ترایبکا یک فستیوال فیلم سالانه است که پس از حملات ۱۱ سپتامبر، با هدف کمک به احیای فرهنگی و اقتصادی محله ترایبکا در نیویورک توسط رابرت دنیرو، جین رزنتال و کریگ هاتکاف تأسیس شد.
۷. رابرت دنیرو برای کدام نقش‌ها تغییرات وزنی شدیدی را تجربه کرد؟
مشهورترین تغییر وزن او برای نقش جیک لاموتا در “گاو خشمگین” بود که ابتدا وزن کم کرد و سپس حدود ۳۰ کیلوگرم وزن اضافه کرد. او همچنین برای نقش آل کاپون در “تسخیرناپذیران” نیز وزن اضافه کرده بود.
۸. آیا رابرت دنیرو ایتالیایی است؟
او از طرف پدری تبار ایتالیایی و ایرلندی و از طرف مادری تبار هلندی، انگلیسی، آلمانی و فرانسوی دارد. او در محله “ایتالیای کوچک” نیویورک بزرگ شده و اغلب نقش شخصیت‌های ایتالیایی-آمریکایی را بازی کرده است.
۹. اولین فیلم مهم رابرت دنیرو کدام بود؟
اگرچه او در فیلم‌های قبلی نیز حضور داشت، اما “طبل را آهسته بزن” (۱۹۷۳) و به خصوص “خیابان‌های پایین شهر” (۱۹۷۳) به عنوان فیلم‌هایی شناخته می‌شوند که استعداد او را به طور جدی به نمایش گذاشتند.
۱۰. رابرت دنیرو علاوه بر بازیگری به چه فعالیت‌های دیگری مشغول است؟
او در زمینه رستوران‌داری (مانند رستوران‌های نوبو) و هتلداری سرمایه‌گذاری کرده و یکی از بنیان‌گذاران استودیو فیلم‌سازی ترایبکا پروداکشنز است.
فهرست بهترین آثار رابرت دنیرو
خیابان‌های پایین شهر (Mean Streets, 1973)
فیلم پدرخوانده: قسمت دوم (The Godfather Part II, 1974)
فیلم راننده تاکسی (Taxi Driver, 1976)
شکارچی گوزن (The Deer Hunter, 1978)
فیلم گاو خشمگین (Raging Bull, 1980)
سلطان کمدی (The King of Comedy, 1982)
روزی روزگاری در آمریکا (Once Upon a Time in America, 1984)
برزیل (Brazil, 1985) – نقش کوتاه اما به یاد ماندنی
تسخیرناپذیران (The Untouchables, 1987)
فرار نیمه‌شب (Midnight Run, 1988)
رفقای خوب (Goodfellas, 1990)
بیداری‌ها (Awakenings, 1990)
تنگه وحشت (Cape Fear, 1991)
داستانی از برانکس (A Bronx Tale, 1993) – همچنین کارگردان
کازینو (Casino, 1995)
فیلم مخمصه (Heat, 1995)
جکی براون (Jackie Brown, 1997)
ملاقات با والدین (Meet the Parents, 2000)
دفترچه امیدبخش (Silver Linings Playbook, 2012)
ایرلندی (The Irishman, 2019)
قاتلان ماه کامل (Killers of the Flower Moon, 2023)
نظر شما درباره رابرت دنیرو و نقش‌آفرینی‌های او چیست؟ کدام فیلم او را بیشتر دوست دارید و چرا؟ خوشحال می‌شویم نظرات و دیدگاه‌های ارزشمند شما را در بخش کامنت‌ها بخوانیم و درباره این اسطوره سینما بیشتر گفتگو کنیم.