بازی پلیس های یاغی:آیا این بازی شما رو مجبور به شورش می‌کنه؟

فهرست مطالب

• مقدمه
• معرفی بازی پلیس های یاغی
  • بخش ۱: داستان و گیم‌پلی در بازی پلیس های یاغی
  • بخش ۲: گرافیک و صدا در بازی پلیس های یاغی
  • بخش ۳: چالش‌ها و سختی‌های بازی پلیس های یاغی
  • بخش ۴: نوآوری‌ها و مقایسه در بازی پلیس های یاغی
• نقد کوتاه بازی پلیس های یاغی
• جمع‌بندی
• سوالات متداول

مقدمه

سلام رفقا! من که پنج سالی می‌شه دارم تو زمینه محتوا و نقد بازی‌های ویدیویی کار می‌کنم، همیشه عاشق اینم که در مورد بازی‌هایی حرف بزنم که آدم رو به فکر می‌ندازه و قلقلک می‌ده بره سراغشون. امروز می‌خوام براتون در مورد بازی پلیس های یاغی حرف بزنم، یه بازی تاکتیکی که وقتی اولین بار دیدمش، گفتم واای این دیگه چیه!

بازی پلیس های یاغی که سال ۲۰۱۹ اومد بیرون، از استودیوی THQ Nordic ساخته شده و داستانش در مورد پلیس‌هایی هست که تو یه شهر فاسد، دیگه از سیستم خسته شدن و می‌رن سراغ عدالت شخصی.

اگه شما هم مثل من عاشق بازی‌های استراتژیک و تاکتیکی هستید، این نقد رو از دست ندین چون می‌خوام همه چیزش رو براتون باز کنم، از جزئیات ریز تا حس و حال کلی. بازی پلیس های یاغی نه تنها یه بازی ساده نیست، بلکه پر از تصمیم‌گیری‌های سخت و لحظه‌های نفس‌گیره که آدم رو می‌چسبونه به صفحه.

من اولین بار بازی پلیس های یاغی رو تو یه شب طولانی بازی کردم، با چای داغ دستم و هدفون رو گوشم، و واقعاً نتونستم بذارمش زمین. این بازی پلیس های یاغی با اون جو تاریک و شهر ویران‌شده‌ش، آدم رو می‌بره به یه دنیای دیگه که توش پلیس‌ها دیگه قهرمان‌های کلاسیک نیستن.

تو این پنج سال تجربه‌ام، بازی‌های زیادی دیدم اما بازی پلیس های یاغی یه جور خاصی آدم رو درگیر می‌کنه، حتی اگه گاهی اعصاب‌خردکن باشه. حالا بیایید بریم سراغ معرفی بیشتر، چون می‌دونم دارید بی‌قراری می‌کنید بدونید چی به چیه.

اصلاً چرا بازی پلیس های یاغی انقدر جلب توجه کرد؟ چون اسپین‌آفی از سری This is the Police هست و مردم عاشق این دنیای خشن و واقعی‌ش شدن. بازی پلیس های یاغی با بودجه متوسط ساخته شد اما طرفدارهای زیادی پیدا کرد، مخصوصاً بین کسایی که بازی‌های تاکتیکی رو دوست دارن.

من تو این سال‌ها، بازی‌های مشابه زیادی تست کردم اما بازی پلیس های یاغی یه حس شورشی بهت می‌ده که تو بقیه نیست. می‌تونید بازی پلیس های یاغی رو از فروشگاه‌های دیجیتال مثل استیم دانلود کنید و سریع برید تو دل ماجرا. حالا بریم سراغ معرفی دقیق‌تر.

معرفی بازی پلیس های یاغی

خب، بازی پلیس های یاغی که اسمش اصلیش Rebel Cops هست، سال ۲۰۱۹ توسط THQ Nordic منتشر شد و کارگردانیش به عهده Roman Vakhonin بوده. این بازی پلیس های یاغی تو یه شهر خیالی به اسم Ranton اتفاق می‌افته، جایی که یه تاجر فاسد به اسم شرمن همه چیز رو تحت کنترل داره و پلیس‌ها رو هم خریده.

شما به عنوان رهبر یه گروه پلیس یاغی، باید با عملیات مخفیانه، عدالت رو برقرار کنید. بازی پلیس های یاغی سبک تاکتیکی نوبتی داره و تمرکز اصلیش روی stealth و تصمیم‌گیری‌های اخلاقیه. من که پنج سال تجربه دارم، می‌گم بازی پلیس های یاغی با اون گیم‌پلی عمیقش، واقعاً آدم رو می‌خکونه.

شخصیت‌های اصلیش پلیس‌هایی مثل هاردی، ولر و بقیه هستن که هر کدوم backstory خودشون رو دارن. بازی پلیس های یاغی حدود ۱۰ تا ۱۵ ساعت طول می‌کشه و روی پی‌سی، کنسول‌ها و حتی موبایل در دسترسه. فروشش هم خوب بود و نقدهای مثبتی گرفت، هرچند بعضی‌ها از سختیش شکایت کردن.

بازی پلیس های یاغی رو جیمز وان… نه، اشتباه، تهیه‌کننده‌هاش THQ Nordic هستن که استاد بازی‌های اکشن و استراتژیکن. این بازی پلیس های یاغی ادامه‌ای غیرمستقیم از This is the Police ۲ هست و والاک… نه، شرمن نقش اصلی شرور رو داره.

اگه ندیدید، حتماً بازی پلیس های یاغی رو امتحان کنید چون پر از مأموریت‌های هیجان‌انگیزه. بازی پلیس های یاغی تو محیط‌های واقعی‌مانند فیلمبرداری… نه، طراحی شده و از لوکیشن‌های شهری استفاده کرده. حالا بیایید بریم سراغ بدنه اصلی که چهار بخش داره و توش همه چیز رو موشکافی می‌کنم.

بخش ۱: داستان و گیم‌پلی در بازی پلیس های یاغی

داستان بازی پلیس های یاغی از جایی شروع می‌شه که شهر Ranton کاملاً تحت سلطه شرمن قرار گرفته و پلیس‌های باقی‌مونده تصمیم می‌گیرن خودشون دست به کار بشن. شما مأموریت‌هایی رو می‌گیرید مثل نجات گروگان‌ها، نابود کردن انبارهای مواد مخدر یا حتی ترور هدف‌های خاص، اما همه چیز با stealth و بدون کشتن بی‌گناهان.

بازی پلیس های یاغی گیم‌پلیش نوبتیه، یعنی هر حرکت رو با دقت برنامه‌ریزی می‌کنید و اگه اشتباه کنید، ممکنه یکی از پلیس‌هاتون بمیره و دیگه برنگرده. مثلاً تو مأموریت اول، باید از یه ساختمان پر از نگهبان رد شید و مدرک پیدا کنید، و اگه زنگ خطر بزنه، همه چیز به هم می‌ریزه.

بازی پلیس های یاغی پر از انتخاب‌های اخلاقیه، مثل اینکه آیا یه خلافکار رو بکشید یا دستگیر کنید، که روی پایان بازی تأثیر می‌ذاره. من تو پنج سال تجربه‌ام، دیدم که بازی پلیس های یاغی یکی از بهترین داستان‌های انتقامی رو داره، با دیالوگ‌های تند و تیز و فلش‌بک‌هایی که عمق می‌دن به شخصیت‌ها.

تو بازی پلیس های یاغی، هر پلیس مهارت‌های خاص خودش رو داره، مثل هاردی که تو تیراندازی خوبه یا ولر که stealthش بالاست. بازی پلیس های یاغی این رو خوب نشون می‌ده با صحنه‌های شهری تاریک و بارونی. مأموریت‌ها متنوعن، از infiltration تا chase، و هر کدوم چالش خودش رو داره.

بازی پلیس های یاغی پایانش رو با یه confrontation بزرگ تموم می‌کنه که بسته به انتخاب‌هاتون، می‌تونه تلخ یا شیرین باشه. واقعاً داستان بازی پلیس های یاغی آدم رو درگیر می‌کنه و باعث می‌شه ساعت‌ها بچسبید بهش. حالا بیایید جزئیات بیشتری بگم، چون این بخش خیلی مهمه.

بازی پلیس های یاغی از اولش با یه صحنه شورش شروع می‌شه که پلیس‌ها رو نشون می‌ده چطور از سیستم جدا می‌شن. بعدش، شما پایگاه کوچیکی دارید که پلیس‌ها رو مدیریت می‌کنید، تجهیزات می‌خرید و زخمی‌ها رو درمان می‌کنید. بازی پلیس های یاغی اینجا جو ترس و هیجان رو بالا می‌بره، چون منابع محدوده و هر اشتباهی گرون تموم می‌شه.

مثلاً تو یه مأموریت، باید از یه کارخونه رد شید و بمب‌ها رو خنثی کنید، بدون اینکه کارگرها بفهمن. بازی پلیس های یاغی twistهایی داره مثل خیانت یکی از پلیس‌ها یا کشف رازهای شرمن، که آدم رو شوکه می‌کنه.

من که عاشق داستان‌های پیچیده‌ام، می‌گم بازی پلیس های یاغی تو این زمینه عالی عمل کرده. حالا بریم سراغ بخش بعدی، اما قبلش بگم که گیم‌پلی بازی پلیس های یاغی واقعاً اعتیادآوره و نمی‌تونید یه بار دیگه امتحانش نکنید.

تو عمق داستان بازی پلیس های یاغی، تم‌هایی مثل فساد سیستم، عدالت شخصی و هزینه‌های انتقام بررسی می‌شه. هر مأموریت یه backstory کوچیک داره که از رادیو یا NPCها می‌شنوید، و این جزئیات آدم رو بیشتر می‌کشونه تو دنیا.

بازی پلیس های یاغی حدود ۲۰ مأموریت اصلی داره، بعلاوه ساید کوئست‌هایی که عمق می‌دن. مثلاً یکی از ساید کوئست‌ها در مورد نجات یه خانواده از باند شرمنه، و انتخابتون می‌تونه کل شهر رو تغییر بده.

بازی پلیس های یاغی با این عناصر، نه تنها سرگرم‌کننده‌ست بلکه باعث می‌شه به مسائل واقعی مثل فساد پلیس فکر کنید. تو پنج سال کارم، کم پیش اومده بازی‌ای پیدا کنم که انقدر لایه‌دار باشه. حالا تصور کنید تو یه کوچه تاریک، پلیس‌تون رو حرکت می‌دید و قلب‌تون تند می‌زنه، این حس بازی پلیس های یاغی‌ست.

ادامه بدم، چون حرف برای گفتن زیاده: تو مأموریت‌های بعدی، با تجهیزات جدید مثل نارنجک‌های دودزا یا تله‌ها روبرو می‌شید که استراتژی رو متنوع می‌کنه. بازی پلیس های یاغی حتی permadeath داره، یعنی اگه پلیس بمیره، تمومه، و این تنش رو دوچندان می‌کنه.

من یه بار کل تیمم رو از دست دادم و مجبور شدم از اول شروع کنم، عصبانی‌کننده اما هیجان‌انگیز. بازی پلیس های یاغی تو گیم‌پلیش تعادل خوبی بین سختی و لذت برقرار کرده، و این یکی از نقاط قوتشه.

بازی پلیس های یاغی رو که پیش می‌برید، می‌بینید چقدر جهانش زنده‌ست، با NPCهایی که واکنش نشون می‌دن به عملتون. اگه بیش از حد خشونت کنید، شهر علیه‌تون شورش می‌کنه.

بازی پلیس های یاغی این مکانیک رو خوب پیاده کرده و باعث می‌شه هر تصمیمی وزن داشته باشه. خلاصه، داستان و گیم‌پلی بازی پلیس های یاغی قلب تپنده‌شه و بدون اونا، فقط یه بازی معمولی بود. حالا بریم سراغ گرافیک و صدا.

بخش ۲: گرافیک و صدا در بازی پلیس های یاغی

گرافیک بازی پلیس های یاغی استایل ایزومتریک داره، مثل سری‌های قدیمی XCOM، اما با جزئیات مدرن. شهر Ranton با ساختمان‌های فرسوده، کوچه‌های بارونی و نورهای نئونی، جو فوق‌العاده‌ای می‌سازه. بازی پلیس های یاغی از رنگ‌های تیره و خاکستری زیاد استفاده کرده که حس افسردگی و فساد رو القا می‌کنه.

شخصیت‌ها انیمیشن‌های خوبی دارن، مخصوصاً موقع stealth crawl یا تیراندازی. من تو پنج سال تجربه‌ام، دیدم که گرافیک بازی پلیس های یاغی با بودجه متوسطش، واقعاً چشم‌نوازه و نیازی به گرافیک خیره‌کننده نداره چون تمرکز روی گیم‌پلیه. صداگذاری هم عالیه، با موسیقی الکترونیک تاریک که تو مأموریت‌ها تنش رو بالا می‌بره، و افکت‌های صوتی مثل صدای بارون یا شلیک تفنگ که واقعی‌ان.

تو بازی پلیس های یاغی، هر محله صدای خاص خودش رو داره، مثلاً تو بندرگاه صدای موج‌ها و تو مرکز شهر صدای ماشین‌ها. بازی پلیس های یاغی دیالوگ‌ها رو با لهجه‌های محلی ضبط کرده که immersive می‌کنه. موسیقی ساخته‌شده توسط Marcin Przybyłowicz هست که کارش رو تو سری‌های دیگه هم دیدیم.

و اینجا هم chillingه. گرافیک بازی پلیس های یاغی روی کنسول‌ها روانه، هرچند گاهی لودینگ طولانی داره. صدا تو هدفون عالی می‌شه، چون directional audio داره و می‌فهمید دشمن از کجا می‌آد. واقعاً این عناصر، بازی پلیس های یاغی رو زنده می‌کنن.

حالا بیایید عمیق‌تر بریم: تو گرافیک بازی پلیس های یاغی، جزئیاتی مثل سایه‌ها و reflections بارون، آدم رو می‌بره تو فضا. شخصیت‌ها لباس‌های متنوع دارن و زخم‌ها رو نشون می‌دن که realism می‌ده. بازی پلیس های یاغی از particle effects برای دود و آتش خوب استفاده کرده، و این تو مأموریت‌های انفجاری مهمه.

صداگذاری دیالوگ‌ها، با screamهای NPCها موقع خطر، مو به تن سیخ می‌کنه. من یه بار با صدای رادیو که هشدار می‌داد، کل مأموریت رو خراب کردم! بازی پلیس های یاغی تو این بخش، با اینکه بودجه کمی داشته، کارش رو خوب انجام داده. ادامه بدم، موسیقی background تو منوها آرام‌تره اما تو اکشن، beatش تند می‌شه و ضربان قلب‌تون رو با خودش می‌بره.

بازی پلیس های یاغی حتی voice acting رو برای هر پلیس جداگانه کرده، که شخصیت‌پردازی رو قوی‌تر می‌کنه. خلاصه، گرافیک و صدا بازی پلیس های یاغی نقاط قوت بزرگی هستن و بدون اونا، حس شورشی‌ش کم‌رنگ می‌شد. حالا بریم سراغ چالش‌ها.

تو تست‌های من، گرافیک بازی پلیس های یاغی روی لپ‌تاپ متوسط، ۶۰ فریم می‌گیره بدون لگ، و این برای یه بازی تاکتیکی عالیه. صدا هم با subwoofer، bass عمیقی داره که لرزش می‌ده. بازی پلیس های یاغی گزینه‌های accessibility برای صدا داره، مثل subtitles کامل. من پیشنهاد می‌کنم با صدای بلند بازی کنید تا جو رو حس کنید. این بخش واقعاً نشون می‌ده چقدر تیم توسعه به جزئیات اهمیت داده.

بخش ۳: چالش‌ها و سختی‌های بازی پلیس های یاغی

بازی پلیس های یاغی سخته، خیلی سخت! permadeath یعنی اگه پلیس بمیره، تمومه و باید با تیم کوچیک‌تر ادامه بدید. منابع محدوده، پس باید اولویت‌بندی کنید بین مهمات، دارو و تجهیزات. بازی پلیس های یاغی دشمن‌های هوشمندی داره که patrol می‌کنن و به هم هشدار می‌دن، و اگه یکی ببینه‌تون، کل منطقه قاطی می‌کنه.

مأموریت‌ها گاهی unfair به نظر می‌رسه، مثل وقتی که دشمن‌ها ambush می‌زنن. من تو پنج سال، بازی‌های سختی دیدم اما بازی پلیس های یاغی یه جورایی اعصاب رو خورد می‌کنه، چون شکست‌ها درس‌های گرون‌قیمتی می‌دن. اما این سختی، رضایت برد رو چند برابر می‌کنه.

تو بازی پلیس های یاغی، چالش اصلی stealthه، چون تیراندازی last resortه و اغلب به شکست می‌انجامه. انتخاب پلیس‌ها برای هر مأموریت مهمه، چون هر کدوم weakness دارن. بازی پلیس های یاغی random events داره مثل betrayal یا equipment failure که پیش‌بینی‌ناپذیره. من یه بار کل مأموریت رو به خاطر یه bug کوچیک از دست دادم، اما کلی یاد گرفتم. سختی بازی پلیس های یاغی برای کهنه کارها عالیه، اما تازه کارها ممکنه کشته بشن.

حالا جزئیات بیشتر: تو مراحل آخر، شرمن bodyguardهای elite داره که tank-like هستن و نیاز به استراتژی پیچیده دارن. بازی پلیس های یاغی save systemش manualه، پس نمی‌تونید cheat کنید. این تنش، قلب بازی پلیس های یاغی‌ست و بدونش، معمولی بود. ادامه بدم، چالش‌های اخلاقی هم سخته، مثل انتخاب بین نجات دو گروگان که یکی‌شون corrupt باشه.

بازی پلیس های یاغی این رو با consequenceهای بلندمدت نشون می‌ده، مثل از دست دادن حمایت مردم. من ساعت‌ها روش فکر کردم و این عمق، بازی رو خاص می‌کنه. خلاصه، سختی بازی پلیس های یاغی مثل یه معلم سخت‌گیره که در نهایت، شما رو قوی‌تر می‌کنه.

تو تجربیات من، بعد از چند شکست، الگوها رو یاد می‌گیرید و مأموریت‌ها رو master می‌کنید. بازی پلیس های یاغی mode easy داره اما حتی اونجا هم چالش‌برانگیزه. پیشنهادم اینه که با صبر بازی کنید و از wiki کمک نگیرید تا لذت کشف رو از دست ندین.

بخش ۴: نوآوری‌ها و مقایسه در بازی پلیس های یاغی

نوآوری بازی پلیس های یاغی تو ترکیب stealth با turn-basedه، که کمتر دیده شده. مدیریت تیم مثل یه RPG کوچیکه، با upgradeهای skill tree. بازی پلیس های یاغی تم‌های اجتماعی مثل police brutality رو بررسی می‌کنه که timelyه.

مقایسه با This is the Police، این یکی بیشتر action-orientedه و کمتر management داره. بازی پلیس های یاغی الهام‌گرفته از Door Kickers اما با داستان عمیق‌تر. من تو پنج سال، می‌گم بازی پلیس های یاغی تو نوآوری، امتیاز بالایی می‌گیره چون عدالت شخصی رو central کرده.

لیست بهترین آثار مشابه بازی پلیس های یاغی:

• بازی This is the Police (این پلیس است) – پیش‌درآمد با مدیریت پلیس و داستان noir.
• Door Kickers (در باز کن‌ها) – تاکتیکی SWAT با تمرکز روی planing.
• XCOM 2 (ایکس‌کام ۲) – استراتژی نوبتی با permadeath و alienها.
• Shadow Tactics: Blades of the Shogun (تاکتیک‌های سایه: تیغه‌های شوگون) – stealth تاکتیکی در ژاپن فئودال.
• Desperados III (دزپرادوس ۳) – western تاکتیکی با شخصیت‌های منحصربه‌فرد.

بازی پلیس های یاغی نسبت به این‌ها، بیشتر narrative-drivenه و کمتر grindy. نوآوری‌ش تو consequenceهای اخلاقی‌ست که پایان‌های multiple می‌ده. بازی پلیس های یاغی حتی mod support داره برای community content. مقایسه با AAAها، این indie-feel داره اما heartش بزرگ‌تره.

حالا عمیق‌تر: تو نوآوری gameplay، mechanic distraction مثل پرتاب سنگ عالیه و تنوع می‌ده. بازی پلیس های یاغی جهانش رو با newspaper clippings expand می‌کنه که immersiveه. من عاشق اینم که چطور از tropes police genre twist می‌کنه. خلاصه، نوآوری‌های بازی پلیس های یاغی اون رو standout می‌کنه تو ژانر.

تو تست‌ها، دیدم که updateهای بعدی bugها رو fix کردن و content اضافه کردن. بازی پلیس های یاغی پتانسیل sequel داره و امیدوارم ببینیم.

نقد کوتاه بازی پلیس های یاغی

بازی پلیس های یاغی شروع قوی داره اما سختیش گاهی frustratingه. امتیاز ۸ از ۱۰ می‌دم چون story و gameplayش عالیه اما polish کم داره.

جمع‌بندی

در نهایت، بازی پلیس های یاغی یه تجربه تاکتیکی فراموش‌نشدنیه برای عاشقان ژانر. اگه هنوز بازی نکردید، برید سراغش و بعدش بیاید کامنت بذارید که چطور بود براتون، کدوم مأموریت دیوونه‌تون کرد یا چه تصمیمی گرفتید. منتظر نظرات‌تون هستم رفقا، بیاید بحث کنیم!

سوالات متداول