نقد فیلم آن: بخش دوم:ترس‌های کودکی که هرگز فراموش نمی‌شن!

مقدمه

سلام دوستان! یادتون می‌آد اون ترس‌های بچگی رو؟ اون موقع‌ها که شب‌ها زیر پتو قایم می‌شدیم چون فکر می‌کردیم یه چیزی تو تاریکی منتظرمونه؟ خب، فیلم آن: بخش دوم دقیقاً همون حس رو براتون زنده می‌کنه، اما این بار با یه لایه بزرگسالی که پر از حسرت و مبارزه‌ست.

من که بعد از دیدن این فیلم، شب‌ها خوابم نبرد و همش داشتم به گذشته‌ام فکر می‌کردم. فیلم آن: بخش دوم نه تنها ادامه‌ای بر یکی از ترسناک‌ترین داستان‌های قرن بیستمِ، بلکه یه سفر احساسی عمیقه که آدم رو به فکر می‌ندازه.

فیلم آن: بخش دوم با بودجه عظیم و تیم حرفه‌ای، تونسته مخاطبای زیادی رو جذب کنه. من خودم سه بار دیدمش و هر بار یه چیز جدید پیدا کردم. حالا بریم سراغ جزئیات، چون حرف برای گفتن زیاده!

معرفی فیلم آن: بخش دوم

فیلم آن: بخش دوم، که سال ۲۰۱۹ اکران شد، ادامه مستقیم فیلم اولشه که دو سال قبلش اومده بود. کارگردانش اندی موسکیتیه، همون کسی که قسمت اول رو هم ساخته. این فیلم بر اساس رمان استیون کینگِ، که یکی از غول‌های ژانر وحشته. داستانش حول گروه “باشندگان بازنده” می‌چرخه، که حالا بزرگ شدن و برمی‌گردن به شهر دربی، جایی که پنی‌وایز، دلقک شیطانی، دوباره بیدار شده.

فیلم آن: بخش دوم با مدت زمان دو ساعت و چهل و پنج دقیقه، یکی از طولانی‌ترین فیلم‌های ترسناک اخیرِ. بودجه‌ش حدود ۷۹ میلیون دلار بوده و بیش از ۴۷۳ میلیون دلار فروش کرده. بازیگرای اصلیش بیل اسکارشگورد در نقش پنی‌وایز، و جسیکا چستین، جیمز مک‌آووی و بقیه که نسخه بزرگسال شخصیت‌های بچگی‌شون رو بازی می‌کنن.

فیلم آن: بخش دوم پر از صحنه‌های نفس‌گیره، اما بیشتر از ترس، در مورد ریشه‌های ترس حرف می‌زنه. اگر فیلم اول رو ندیدین، حتماً اول اونو ببینین، چون بدون اون، فیلم آن: بخش دوم مثل پازل ناقصه.

تو این معرفی، می‌خوام بگم که فیلم آن: بخش دوم نه تنها برای طرفدارای ژانر وحشت، بلکه برای هر کسی که با گذشته‌ش دست و پنجه نرم می‌کنه، جذابه. حالا بریم سراغ بدنه اصلی مطلب، جایی که همه چیز رو موشکافی می‌کنیم.

بخش اول: داستان و فیلمنامه

خب، بیاین از داستان شروع کنیم. فیلم آن: بخش دوم دقیقاً از همون جایی که قسمت اول تموم شد، ادامه پیدا می‌کنه. بچه‌ها فکر می‌کنن پنی‌وایز رو کشتن، اما بیست و هفت سال بعد، یه اتفاق وحشتناک نشون می‌ده که اون هنوز زنده‌ست.

بیل دنبرو، حالا یه نویسنده مشهور اما افسرده، برمی‌گرده به دربی و بقیه گروه رو جمع می‌کنه. فیلمنامه فیلم آن: بخش دوم توسط گری داابرمن نوشته شده، که قبلاً هم روی قسمت اول کار کرده.

چیزی که فیلم آن: بخش دوم رو خاص می‌کنه، اینه که داستانش دو لایه داره: یکی لایه ترسناک با تعقیب و گریزهای دلقک، و یکی لایه احساسی با فلش‌بک‌های بچگی. مثلاً صحنه‌ای که بیوری و بن دوباره همدیگه رو می‌بینن، پر از نوستالژیه. اما فیلمنامه گاهی کش می‌آد؛ مثلاً اون صحنه چینی‌ها تو رستوران، که یه کم از ریتم داستان کم می‌کنه. با این حال، فیلم آن: بخش دوم تونسته تعادل خوبی بین ترس و درام برقرار کنه.

حالا بیایم عمیق‌تر بشیم. داستان فیلم آن: بخش دوم بر اساس ترس‌های شخصی هر کاراکتر ساخته شده. بیل از دست دادن برادرش رو، استنلی از شکست، و غیره. این personalization ترس‌ها، فیلم رو از یه وحشت ساده به یه روایت روانشناختی تبدیل می‌کنه.

استیون کینگ همیشه این کار رو می‌کنه؛ ترس رو شخصی می‌کنه تا مخاطب باهاش ارتباط بگیره. تو فیلم آن: بخش دوم، این عنصر بیشتر از همیشه برجسته‌ست. مثلاً صحنه‌ای که پنی‌وایز به شکل یه عنکبوت غول‌پیکر درمی‌آد، نه تنها ترسناکه، بلکه نماد ترس‌های بزرگسالیه.

فیلمنامه فیلم آن: بخش دوم پر از دیالوگ‌های تیز و بامزه‌ست، به خصوص بین جورج و ادی. اما یه انتقاد هم دارم: بعضی فلش‌بک‌ها طولانی‌تر از لازم بودن. مثلاً اون صحنه تخم‌مرغ‌ها، که می‌تونست کوتاه‌تر باشه. با این وجود، کلیت داستان فیلم آن: بخش دوم محکمه و آدم رو تا آخر نگه می‌داره. اگر بخوام امتیاز بدم، به داستان ۸ از ۱۰ می‌دم. حالا بریم سراغ کارگردانی.

تو این بخش، می‌خوام بیشتر در مورد ساختار روایی حرف بزنم. فیلم آن: بخش دوم از تکنیک non-linear استفاده می‌کنه، که فلش‌بک‌ها رو با حال آمیخته می‌کنه. این کار، حس پیوستگی بین گذشته و حال رو ایجاد می‌کنه. مثلاً وقتی ریچارد تو بچگی از ترسش حرف می‌زنه، مستقیم به صحنه بزرگسالی‌ش وصل می‌شه.

این جور روایت‌ها، فیلم رو پیچیده‌تر می‌کنه و مخاطب رو وادار به فکر کردن می‌کنه. فیلم آن: بخش دوم در این زمینه موفق بوده، چون بدون گیج کردن، عمق می‌ده.

یه نکته دیگه: پایان فیلم آن: بخش دوم، که بازه، بحث‌برانگیزه. بعضی‌ها می‌گن ناامیدکننده‌ست، اما من فکر می‌کنم عمدیه؛ چون ترس واقعی هیچ‌وقت کامل تموم نمی‌شه. این پایان، فیلم رو واقعی‌تر می‌کنه. خلاصه، داستان فیلم آن: بخش دوم ستون فقرات قویه که بقیه عناصر روش ساخته شدن.

بخش دوم: کارگردانی و جلوه‌های ویژه

اندی موسکیتی تو کارگردانی فیلم آن: بخش دوم، نشون داد که می‌تونه با بودجه بزرگ کار کنه. قسمت اول بیشتر low-budget بود، اما این یکی پر از CGI و صحنه‌های عظیم. جلوه‌های ویژه فیلم آن: بخش دوم، به خصوص تو صحنه‌های پنی‌وایز، نفس‌گیرن. مثلاً اون صحنه تو سینماهای متروکه، که دلقک از سقف آویزون می‌شه، با جزئیات فوق‌العاده‌ای ساخته شده.

کارگردانی فیلم آن: بخش دوم، تعادل خوبی بین ترس jump-scare و horror atmospheric داره. موسکیتی از نورپردازی کم‌نور و سایه‌ها استفاده می‌کنه تا حس claustrophobia ایجاد کنه. مثلاً تو غارهای زیرزمینی، صدا و تصویر با هم کار می‌کنن تا آدم احساس کنه داره خفه می‌شه. فیلم آن: بخش دوم در این زمینه، از قسمت اول هم بهتره.

حالا در مورد جلوه‌ها: تیم VFX، که شامل شرکت‌های بزرگی مثل Framestore می‌شه، کارشون عالیه. پنی‌وایز با makeup و CGI ترکیب شده، واقعی به نظر می‌رسه. اما یه مشکل کوچیک: بعضی صحنه‌های دیجیتال، مثل عنکبوت نهایی، یه کم مصنوعی به نظر می‌رسه. با این حال، کلیت جلوه‌های فیلم آن: بخش دوم، جای تحسین داره و بهش ۹ از ۱۰ می‌دم.

موسکیتی تو فیلم آن: بخش دوم، از تکنیک‌های کلاسیک وحشت مثل Dutch angle و slow-motion استفاده کرده. مثلاً تو صحنه‌های تعقیب، دوربین handheld حس urgency می‌ده. این کارگردانی، فیلم رو dynamic نگه می‌داره. همچنین، موسیقی بنجامین والفیش، که پر از نت‌های dissonantه، جو رو تقویت می‌کنه. فیلم آن: بخش دوم بدون این عناصر، نصف جذابیتش رو از دست می‌داد.

یه بخش جالب: فیلم‌برداری چئول‌می پارک، با رنگ‌های سرد و تیره، حس Derry رو منتقل می‌کنه. بارون‌های مداوم، نماد غم گذشته‌ست. خلاصه، کارگردانی و جلوه‌ها، فیلم آن: بخش دوم رو به سطح هالیوودی واقعی می‌برن.

بخش سوم: بازیگری و شخصیت‌پردازی

بازیگرا قلب تپنده فیلم آن: بخش دوم هستن. بیل اسکارشگورد به عنوان پنی‌وایز، دوباره درخشیده. اون نه تنها ترسناکه، بلکه charismaticه؛ آدم هم می‌ترسه هم نمی‌تونه چشم برداره. جسیکا چستین در نقش بوری، عمق احساسی می‌ده، به خصوص تو صحنه‌های confrontation با گذشته‌ش.

جیمز مک‌آووی به عنوان بیل، vulnerability رو عالی نشون می‌ده. فیلم آن: بخش دوم بدون این بازی‌ها، فقط یه وحشت ساده می‌شد. بیل هادر در نقش هنری، هم خشنه هم tragic. شخصیت‌پردازی فیلم آن: بخش دوم، قوی‌ترین نقطه‌شه؛ هر کاراکتر arc خودش رو داره.

تو نسخه بزرگسال، بازیگرا تونستن continuity با بچه‌ها رو حفظ کنن. مثلاً سوفیا لیلِس به عنوان استنلی، حس fragility رو منتقل می‌کنه. فیلم آن: بخش دوم در این زمینه، ۸.۵ از ۱۰ می‌گیره. انتقاد: بعضی نقش‌های فرعی، مثل مایک، کم‌رنگ‌ترن.

اسکارشگورد تو فیلم آن: بخش دوم، improvisation هم کرده، که به پنی‌وایز عمق می‌ده. چستین هم، با accent بوستونی، authenticity می‌آره. این بازی‌ها، فیلم رو relatable می‌کنن.

بخش چهارم: تم‌ها و پیام‌های عمیق

فیلم آن: بخش دوم فراتر از ترسه؛ در مورد trauma و healing حرف می‌زنه. تم اصلی‌ش، قدرت دوستی در برابر تاریکیه. گروه losers، با برگشتن به گذشته، نشون می‌دن که بعضی زخم‌ها با روبرو شدن خوب می‌شن.

یه تم دیگه: homophobia و self-acceptance، از طریق ریچارد. فیلم آن: بخش دوم، به مسائل اجتماعی هم می‌پردازه، بدون اینکه preach کنه. پیامش اینه که ترس، اگه سرکوب بشه، برمی‌گرده قوی‌تر.

در مورد childhood vs. adulthood: فیلم آن: بخش دوم نشون می‌ده بزرگسالی، innocence رو می‌گیره، اما می‌تونی پس بگیریش. این تم‌ها، فیلم رو timeless می‌کنن. امتیاز به تم‌ها: ۹ از ۱۰.

کینگ همیشه mythology می‌سازه؛ پنی‌وایز به عنوان ancient evil، نماد ترس‌های collective. فیلم آن: بخش دوم این رو خوب adapt کرده.

لیست بهترین آثار مشابه

• فیلم در میان ستارگان (Interstellar – ۲۰۱۴): یه سفر احساسی با تم‌های خانوادگی و از دست دادن، مثل trauma در فیلم آن: بخش دوم.
• فیلم ششمین حس (The Sixth Sense – ۱۹۹۹): ترس‌های پنهان و twistهای روانشناختی، که عمق مشابهی داره.
• فیلم ارباب حلقه‌ها: بازگشت پادشاه (The Lord of the Rings: The Return of the King – ۲۰۰۳): دوستی و مبارزه با تاریکی، با epic scale.
• فیلم تلقین (Inception – ۲۰۱۰): لایه‌های ذهن و ترس‌های درونی، پر از visual effects.
• فیلم ماتریکس (The Matrix – ۱۹۹۹): روبرو شدن با واقعیت‌های ترسناک، با فلسفه عمیق.

لیست بازیگران اصلی

نقد کوتاه

فیلم آن: بخش دوم، ترکیبی عالی از ترس و احساسه. نقاط قوت: جلوه‌ها و بازی‌ها. نقاط ضعف: طول زیاد. امتیاز کلی: ۸/۱۰. اگر ترس‌های کودکی‌تون رو می‌خواین زنده کنین، ببینینش!

جمع‌بندی

خب دوستان، رسیدیم به آخر این سفر طولانی با فیلم آن: بخش دوم. این فیلم نه تنها ترسوندم، بلکه بهم یاد داد که گذشته رو نمی‌شه فرار کرد، باید باهاش روبرو شد. فیلم آن: بخش دوم، با همه نقص‌هاش، یکی از بهترین adaptهای کینگه. حالا نوبت شماست؛ نظرتون چیه؟

کدوم صحنه‌ش بیشتر ترسوندتون؟ یا کدوم تمش باهاتون ارتباط برقرار کرد؟ تو کامنت‌ها بنویسین، چون دوست دارم بدونم! فیلم آن: بخش دوم رو دیدین؟ بگین تا با هم بحث کنیم. مرسی که خوندین، تا پست بعدی!