نویسنده : نام انگلیسی: The Naked Gun
نام فارسی: فیلم تفنگ عریان
محصول: ۲۰۲۵ – ایالات متحده
ژانر: اکشن، کمدی
رده‌ی سنی: ۱۵+
امتیاز: ۲ از ۴
مصطفی ملکی
بخشی از کمدی‌های میانه از زمان سینمای صامت تاکنون فقط و فقط برای خنداندن مخاطب است. کمدی‌های اسلپ‌استیک با اغراق‌هایی که در موقعیت‌های مختلف و اکشن و ری‌اکشن کاراکترها دارند به‌نوعی مخاطب را در سالن سینما به وجدی سرتاسر خنده می‌آورند.
فرنچایز «تفنگ عریان» نیز در طول چند دهه همین کاربرد را داشت و «لسلی نیلسن» در نقش «فران دربین» توانست مخاطب علاقه‌مند به این سینما را بارها و بارها به سالن سینما بکشاند. حال آقای «آکیوا شفر» در جدیدترین اثر خود سعی دارد دنباله‌ای همچون ادای دینی از سوی کمدی میانه‌ی امروز به این فرنچایز داشته باشد.
اولین مشکلی که با ر در ذهن نویسنده ایجاد شد حضور «لیام نیسون» است. او هرقدر در نقش راوی داستان خوب عمل کرده، به همان میزان در ارائه نقشی جدید در کالبد فرزند فرانک دربین بسیار بد است. به‌نوعی این بد بودن را از همان افتتاحیه می‌توان مشاهده کرد.
انتخاب لیام نیسن در فیلم تفنگ عریان باعث شده که مخاطب عملاً در هر کدام از موقعیت‌های کمدی قابل اعتنا در فیلم تفنگ عریان آرزوی نبودن لیام نیسن را در قاب داشته باشد.
روایت آقای شفر آن‌قدر کمدی خوبی دارد که از همان ابتدا مخاطب درگیر فرنچایز خواهد شد. به‌نوعی او در هر کدام از بخش‌های روایت خود نه بیش از روایت‌های قبلی دچار اغراق می‌شود و نه حتی سعی دارد همچون «فیلم پسران بد» دست به تغییراتی ساختاری در یک بادی‌کمدی بزند و مخاطب را از همان ابتدا نسبت به اثر بدبین کند.
هر آنچه در فیلم تفنگ عریان شاهد هستیم ادای دینی قابل احترام به فرنچایزی است که بسیاری از ما را در گذشته خندانده است. آقای شفر در پیشبرد روایت خود از همان ابتدا مخاطب را از سردرگمی نجات می‌دهد و با صحنه‌هایی که از طریق دیالوگ یا تک‌شات ارتباط فیلم را با آثار قبلی حفظ می‌کند.
باعث می‌شود مخاطب بدون آنکه نیاز به صحنه‌های بیشتری داشته باشد به‌راحتی بخندد (البته این جمله برای آن دسته از مخاطبان صدق می‌کند که فیلم‌های قبلی را دیده‌اند و کاراکترهای درگیر در بیشتر ماجراها را در ذهن دارند). به‌طور مثال می‌توان به صحنه‌ی ادای دین مأموران اداره به قاب‌های پدران افسر خود اشاره کرد که مروری زیرکانه به شخصیت‌های گذشته است.
حضور کمدی‌های از این دست همیشه برای سینما لازم به‌نظر می‌رسند. اینکه مسیر جدید «تفنگ عریان» ادامه داشته باشد، نکته‌ای است که در جاه‌طلبی آقای شفر و سث مک‌فارلن نهفته است.
شاید حتی اگر فیلم تفنگ عریان ادامه داشته باشد لیام نیسن هم بتواند تا حدی در قامت فرانک جونیور دربین ظاهر شود و همچون لسلی نیلسن دچار انعطافی از جنس همه‌ی اغراق‌های لحظه‌ای فیلم تفنگ عریان شود. این فرنچایز همیشه پتانسیل تبدیل شدن به اثری ادامه‌دار را دارد.
چرا که در دنیای خلق‌شده‌ی این فیلم‌ها هیچ مرزی برای هر اتفاقی وجود ندارد. شاید اگر لیام نیسن در فیلم تفنگ عریان نبود.
اکنون دیالوگ‌های مملو از خنده و دارای ایهام بین کاراکترهای فرانک و بث را در ذهن مرور می‌کردیم و با تصویرکردن تقابل این دو در موقعیت‌های مختلف می‌خندیدیم. اما سردی و خشکی لیام نیسن این لذت را از ذهن مخاطب می‌گیرد.
