نویسنده : نام انگلیسی: The Long Walk
نام فارسی: فیلم پیاده‌روی طولانی
محصول: ۲۰۲۵ – ایالات متحده
ژانر: هیجان‌انگیز، بقا
رده‌ی سنی: ۱۶+
امتیاز: ۰ از ۴
گویا دیگر نباید از «فرانسیس لاورنس» انتظار خلق آثاری چون «کنستانتین» و حتی اثری متوسط مانند «من افسانه‌ام»، «آب برای فیل‌ها» یا «گنجشک قرمز» را داشت. به‌نوعی او در سری اثار «فیلم عطش مبارزه» عملاً ریتم جریان سینمایی خود را از دست داد. حال، آقای لاورنس در اقتباسی از داستانی به قلم استیون کینگ، سعی دارد روی دیگری از دنیای «عطش مبارزه» را به تصویر بکشد.
دنیای فیلم در زیرژانر «تاریخ جایگزین» روایت می‌شود؛ ژانری که در آن بخشی از واقعیت تاریخی همان است که در کتاب‌های تاریخ می‌خوانیم و بخشی دیگر زاییده‌ی تخیل نویسنده است. در این فیلم، وارد برهه‌ای از تاریخ ایالات متحده می‌شویم که جنگی خانمان‌سوز رخ داده و کشور سال‌هاست اسیر قحطی و فقر است.
در این میان، حکومتی توتالیتر و نظامی زمام امور را به دست گرفته و هر سال برای سرگرم‌کردن مردمان گرسنه، مسابقه‌ای با عنوان «پیاده‌روی طولانی» برگزار می‌کند. در این مسابقه، از هر ایالت یک نفر انتخاب می‌شود تا در رقابتی بی‌پایان شرکت کند؛ پیاده‌روی‌ای که تا رسیدن تنها یک نفر به خط پایان ادامه دارد.
آقای لاورنس روایت را از طریق نامه‌ای که به کاراکتر اصلی داستان، ری، ارسال شده آغاز می‌کند تا مخاطب را در جریان دنیای فیلم قرار دهد. اما این اتفاق رخ نمی‌دهد. او اصلاً دنیایی خلق نمی‌کند که مخاطب بتواند از طریق آن وارد تلاش کاراکترها و مردمان برای بقا شود.
اثر آقای لاورنس، در خوش‌بینانه‌ترین حالت، شبیه موزیک‌ویدیویی برای یکی از خواننده‌های پاپ آمریکایی است؛ همین‌قدر شیک و بی‌مایه. او در فیلم پیاده‌روی طولانی، گویی هیچ تلاشی برای خلق رویدادی خاص نمی‌کند.
مخاطب در طول فیلم پیاده‌روی طولانی، نزدیک به ششصد کیلومتر همراه چند کاراکتر است؛ کاراکترهایی که حتی بازیگرانشان نیز درکی از سیاهی این دنیا ندارند. اگر از ضعف‌های شخصیت‌پردازی و خلق موقعیت بگذریم، شاید بتوان گفت آقای لاورنس قصد داشته تمرکز بیشتری بر دیالوگ‌ها داشته باشد.
اما در این صورت نیز باید گفت فیلم پیاده‌روی طولانی از آن دست روایت‌هایی است که مخاطب در طول تماشای آن فقط منتظر رخداد است و در این انتظار، دیالوگ‌های احمقانه‌ی کاراکترها را نمی‌شنود.
اینکه بگوییم آقای لاورنس سعی کرده تصویری خلق کند که مخاطب بخشی از تلخی آن را در ذهن خود بسازد، از آن دست خوش‌بینی‌های بدون شناخت دنیای کارگردان است. آقای لاورنس در هیچ‌کدام از آثارش توجهی به انتزاع شکل‌گرفته در ذهن مخاطب ندارد.
او در طول سه دهه‌ی گذشته، همواره مخاطب خود را با اکشن، تلاقی رخدادها و در نهایت هیجانی با ضرب‌آهنگ بالا از طریق ستاره‌های سینمایی مواجه کرده است. فیلم پیاده‌روی طولانی نه در دنیای آقای لاورنس تعریف می‌شود و نه حتی می‌توان تعریفی سینمایی برای آن قائل شد.
در فیلم پیاده‌روی طولانی، بازیگرانی بااستعداد چون دیوید جانسن، کوپر هافمن، بن وانگ و چارلی پلامر به ایفای نقش می‌پردازند؛ بازیگرانی که از کودکی در آثار جریان اصلی و مستقل سینمای آمریکا حضور داشته‌اند. اما آنچه فیلم پیاده‌روی طولانی ندارد، «آنِ» سینمایی است. و آقای لاورنس، به‌طرز تعجب‌برانگیزی، حتی تلاشی برای شکل‌دادن به این شوک سینمایی نکرده است.
به زبان ساده، می‌توان گفت روایت آقای لاورنس از همان ابتدا پایان بی‌رمق خود را در چنگال ذهن قدرتمند مخاطب می‌اندازد و با هر تلاشی دیگر، نمی‌تواند از آن رهایی یابد. این برای هر اثر سینمایی، همچون سقوطی نابهنگام در میانه‌ی تلاشی برای نشان‌دادن جسارت است.
