نویسنده : نام انگلیسی: Victory
نام فارسی: فیلم پیروزی
محصول: ۲۰۲۴ – کره‌ی جنوبی
ژانر: درام، کمدی
امتیاز: ۱.۵ از ۴
در جزیره‌ی گئوجه، در سال ۱۹۹۹، دو دختر نوجوان به نام‌های «پیل-سون» و «می-نا» رؤیایی مشترک دارند: رقصیدن. اما در مدرسه‌ی خشک و سخت‌گیرشان، رقص جایی ندارد و همه فقط باید به فکر نمرات درسی و رقابت تحصیلی باشند.
با ورود دختری تازه‌وارد از سئول، این دو فرصت می‌یابند تا آرزویشان را تحقق بخشند و گروهی از نه دختر را با نام «دختران هزاره» تشکیل دهند — گروهی از رقاصان جوان که تصمیم می‌گیرند با حرکات موزون و شور خود، تیم فوتبال شکست‌خورده‌ی مدرسه را به سوی پیروزی هدایت کنند.
«پارک بوم-سو» را پیش‌تر با فیلم تنها در سئول شناختیم؛ فیلمی که اگرچه از نظر بصری چشم‌نواز و در انتخاب بازیگران دقیق بود، در پرداخت روایی و عمق شخصیت‌ها ضعف داشت. در «پیروزی» او آشکارا کوشیده این کاستی‌ها را برطرف کند.
این‌بار نیز از همان دقت در قاب‌بندی و استفاده از رنگ‌ها بهره می‌گیرد، اما جهان داستانی‌اش پرجمعیت‌تر است و همین سبب می‌شود تمرکز روایی تا حدی از میان برود.
در فیلم پیشین، دو کاراکتر اصلی محور روایت بودند و همین تمرکز محدود امکان پرداخت دقیق‌تری فراهم می‌کرد. اما در «پیروزی» تعداد شخصیت‌ها زیاد است: هر یک از اعضای «دختران هزاره» دنیای شخصی و چالش‌های خانوادگی خود را دارند، اما کارگردان صرفاً به اشاره‌هایی کوتاه بسنده می‌کند. در نتیجه، مخاطب در حالی از انرژی و طراوت بازیگران جوان لذت می‌برد که از پیوند عاطفی عمیق با آنان محروم می‌ماند.
پارک بوم-سو در نیمه‌ی نخست فیلم پیروزی در معرفی دو دختر اصلی موفق عمل می‌کند؛ هم رابطه‌ی صمیمانه‌ی میان آنها را تصویر می‌کند و هم فضای اجتماعی مدرسه و خانواده‌ها را به‌درستی می‌سازد.
با این حال، روایت فرعی فیلم پیروزی مربوط به کارگران کارخانه و پدران این دختران، هرچند می‌توانست بُعد اجتماعی جذابی ایجاد کند، در فیلم بی‌هدف رها می‌شود و بیشتر به عنوان انحرافی از مسیر اصلی عمل می‌کند. از نیمه‌ی دوم به بعد، فیلم پیروزی با شتابی بیش از حد پیش می‌رود و رویدادها به‌شکلی قابل‌پیش‌بینی رخ می‌دهند، تا جایی که تعلیق یا هیجان چندانی باقی نمی‌ماند.
با وجود ضعف‌های ساختاری، «پارک بوم-سو» در یک بخش کاملاً موفق است: نمایش رقص. فیلم نه‌تنها رقص را به‌عنوان سرگرمی، بلکه به‌مثابه‌ی ابزاری برای رهایی و خودشناسی دختران به تصویر می‌کشد.
رقص در فیلم پیروزی تبدیل به زبان مشترک نسلی می‌شود که میان سنت و مدرنیته، بین فشارهای اجتماعی و نیاز به آزادی، گرفتار است. موسیقی‌های انتخابی و میزانسن‌های پرجنب‌وجوش نیز مکمل این نگاه هستند و حس زندگی و امید را به قاب‌های فیلم پیروزی تزریق می‌کنند.
بازیگران جوان فیلم پیروزی، به‌ویژه «لی هی‌ری» و «پارک سه-وان»، در ارائه‌ی احساسی طبیعی و باورپذیر از نوجوانانی که میان شور و شک تردید گرفتارند، بسیار موفق‌اند. بازی‌های آنان بی‌اغراق، پرانرژی و صادقانه است و همین باعث می‌شود فیلم پیروزی حتی در لحظات تکراری و پیش‌بینی‌پذیرش، گرمایی انسانی و ملموس داشته باشد.
فیلم پیروزی اثری است درباره‌ی دوستی، جسارت، و یافتن صدا و ریتم شخصی در جهانی که از نوجوانان فقط اطاعت و انضباط می‌خواهد. پارک بوم-سو با وجود کاستی‌هایش در روایت و پرداخت فرعی‌ها، توانسته اثری بسازد که از نظر بصری و عاطفی جذاب است.
او در دومین گام سینمایی‌اش به‌وضوح پخته‌تر شده و نشان می‌دهد در مسیر تبدیل شدن به فیلم‌سازی مؤلف قرار دارد؛ فیلم‌سازی که اگر بتواند میان فرم پرزرق‌وبرق خود و عمق شخصیت‌ها تعادلی بهتر ایجاد کند، می‌تواند در آینده نامی جدی در سینمای کره جنوبی باشد.
