بیوگرافی ادگار میچل فضانورد افسانه‌ای آمریکا + تصاویر تاریخی

ادگار میچل، متولد ۱۷ سپتامبر ۱۹۳۰ و درگذشته در ۴ فوریه ۲۰۱۶، افسر نیروی دریایی ایالات متحده، خلبان آزمایشی، مهندس هوانوردی، یوفولوژیست، و فضانورد ناسا بود. او به‌عنوان خلبان ماژول قمری آپولو ۱۴ در سال ۱۹۷۱، ششمین انسانی شد که روی سطح ماه قدم گذاشت. میچل در منطقه مرتفعات فرامااورو (Fra Mauro Highlands) بیش از ۹ ساعت کار کرد و دستاوردهای علمی مهمی از جمله جمع‌آوری حدود ۴۳ کیلوگرم نمونه خاک و سنگ قمری را به ثبت رساند. پس از دوران فضانوردی، او به مطالعه آگاهی، پدیده‌های پاراسایکولوژی، و یوفوها پرداخت و مؤسسه علوم نوئتیک (Institute of Noetic Sciences) را تأسیس کرد.

ادگار میچل Edgar Dean Mitchell در هرفورد، تگزاس، در خانواده‌ای با پیشینه کشاورزی متولد شد. پدرش، جوزف توماس میچل، و مادرش، اولی‌دین مارگارت، در طول رکود بزرگ به آرتزیا، نیومکزیکو نقل‌مکان کردند، جایی که میچل آن را زادگاه خود می‌دانست. او سه خواهر و برادر داشت و در کودکی به پرواز علاقه‌مند شد، به‌طوری‌که در ۱۳ سالگی اولین تجربه پرواز خود را کسب کرد و در ۱۶ سالگی گواهینامه خلبانی خصوصی دریافت کرد. میچل در سازمان پیشاهنگی آمریکا (Boy Scouts) به رتبه لایف اسکات رسید و عضو سازمان دمولی (DeMolay International)، وابسته به فراماسونری، بود.

تحصیلات آکادمیک ادگار میچل

ادگار میچل تحصیلات خود را در دبیرستان آرتزیا در سال ۱۹۴۸ به پایان رساند و سپس مدرک کارشناسی مدیریت صنعتی را در سال ۱۹۵۲ از مؤسسه فناوری کارنگی (اکنون دانشگاه کارنگی ملون) دریافت کرد. او در همان سال به نیروی دریایی ایالات متحده پیوست و در سال ۱۹۶۱ مدرک کارشناسی دیگری در مهندسی هوانوردی از دانشکده تحصیلات تکمیلی نیروی دریایی ایالات متحده گرفت. در سال ۱۹۶۴، او دکترای علوم خود را در هوانوردی و فضانوردی از مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) دریافت کرد. پایان‌نامه دکتری ادگار میچل درباره هدایت وسایل نقلیه فضایی بود که در تالار مشاهیر فضانوردان ایالات متحده به نمایش گذاشته شده است.

حرفه نظامی

میچل در سال ۱۹۵۲ به نیروی دریایی ایالات متحده پیوست و پس از اتمام دوره آموزش پایه در سن‌دیگو، در می ۱۹۵۳ به‌عنوان افسر ذخیره در مدرسه کاندیداهای افسری در نیوپورت، رود آیلند، منصوب شد. او در جولای ۱۹۵۴ آموزش خلبانی را در هاچینسون، کانزاس، به پایان رساند و به‌عنوان خلبان نیروی دریایی انتخاب شد، جایی که جایزه دختران انقلاب آمریکا را برای کسب بالاترین نمرات دریافت کرد. از سال ۱۹۵۷ تا ۱۹۵۸، او با هواپیماهای جت A3D اسکای‌واریور در اسکادران حمله سنگین دوم (VAH-2) در ناوهای هواپیمابر USS Bon Homme Richard و USS Ticonderoga خدمت کرد. او سپس تا سال ۱۹۵۹ به‌عنوان خلبان آزمایشی در اسکادران توسعه هوایی پنجم فعالیت کرد. میچل در مجموع بیش از ۵,۰۰۰ ساعت پرواز، از جمله ۲,۰۰۰ ساعت با هواپیماهای جت، ثبت کرد.

ورود به ناسا

در سال ۱۹۶۶، میچل به‌عنوان بخشی از پنجمین گروه فضانوردان ناسا انتخاب شد. او ابتدا به‌عنوان عضو تیم پشتیبانی آپولو ۹ خدمت کرد و سپس به‌عنوان خلبان ماژول قمری پشتیبان برای آپولو ۱۰ منصوب شد. این نقش او را در چرخه ماموریت‌ها برای آپولو ۱۳ قرار داد، اما تیم او به آپولو ۱۴ منتقل شد تا آلن شپرد، فرمانده ماموریت، که به دلیل بیماری منییر (Ménière’s disease) برای مدتی از پرواز محروم شده بود، زمان بیشتری برای آموزش داشته باشد. میچل در طول بحران آپولو ۱۳، در شبیه‌ساز ماژول قمری در مرکز فضایی جانسون کار کرد تا روش‌هایی برای بازگشت ایمن خدمه طراحی کند، که به دریافت نشان آزادی رئیس‌جمهوری در سال ۱۹۷۰ منجر شد.

ماموریت آپولو ۱۴

در ۳۱ ژانویه ۱۹۷۱، میچل به‌عنوان خلبان ماژول قمری آپولو ۱۴، همراه با آلن شپرد (فرمانده) و استوارت روسا (خلبان ماژول فرماندهی)، به فضا پرتاب شد. ماژول قمری آنتارس (Antares) در ۵ فوریه ۱۹۷۱ در منطقه مرتفعات فرامااورو فرود آمد. میچل و شپرد طی دو پیاده‌روی فضایی (EVA) به مدت ۹ ساعت و ۲۳ دقیقه، حدود ۴۲.۶ کیلوگرم نمونه قمری جمع‌آوری کردند و تجهیزات علمی مانند بازتاب‌دهنده‌های لیزری را نصب کردند.

این ماموریت اولین استفاده از دوربین رنگی ویدئویی، طولانی‌ترین مسافت طی‌شده پیاده روی روی ماه، و اولین استفاده از تکنیک‌های کوتاه‌شده برای ملاقات مداری را به ثبت رساند. میچل در مجموع ۲۱۶ ساعت و ۴۲ دقیقه در فضا بود.

تجربه عرفانی در فضا

در مسیر بازگشت از ماه، ادگار میچل تجربه‌ای عمیق و عرفانی داشت که او آن را «ساویکالپا سامادی» (Savikalpa Samadhi) توصیف کرد. او هنگام تماشای زمین از فاصله ۲۴۰,۰۰۰ مایلی، احساس یکپارچگی با کیهان و هوشی هماهنگ در جهان را تجربه کرد. این تجربه دیدگاه او را نسبت به آگاهی و جایگاه بشر در جهان تغییر داد. او بعدها گفت: «وقتی از ماه به زمین نگاه می‌کنی، سیاست‌های بین‌المللی بسیار حقیر به نظر می‌رسند.» این تجربه او را به سمت مطالعه آگاهی و پاراسایکولوژی سوق داد.

آزمایش‌های پاراسایکولوژی

میچل در طول ماموریت آپولو ۱۴، به‌طور مخفیانه آزمایش‌هایی در زمینه ادراک فراحسی (ESP) انجام داد. او در زمان‌های استراحت، روی یک سری نمادها و اشکال تمرکز کرد و چهار نفر روی زمین تلاش کردند این تصاویر را از طریق ذهن دریافت کنند. نتایج این آزمایش‌ها در سال ۱۹۷۱ در مجله پاراسایکولوژی منتشر شد. اگرچه نتایج قطعی نبودند، این آزمایش‌ها توجه عمومی را به علاقه میچل به پدیده‌های غیرمادی جلب کرد و بحث‌هایی درباره علم و معنویت در فضا ایجاد کرد.

تأسیس مؤسسه علوم نوئتیک

پس از بازنشستگی از ناسا و نیروی دریایی در اکتبر ۱۹۷۲، ادگار میچل مؤسسه علوم نوئتیک (IONS) را در سال ۱۹۷۳ در پالو آلتو، کالیفرنیا تأسیس کرد. این مؤسسه با هدف تحقیق درباره آگاهی، پتانسیل‌های ذهن، و پدیده‌های مرتبط مانند مدیتیشن و ادراک فراحسی راه‌اندازی شد. میچل معتقد بود که علم و معنویت باید در یک چارچوب مشترک مطالعه شوند تا درک بهتری از واقعیت به دست آید. IONS همچنان به‌عنوان مرکزی برای تحقیقات آگاهی فعالیت می‌کند و میراث میچل را ادامه می‌دهد.

میچل پس از ترک ناسا، شرکت Edgar D. Mitchell & Associates را در مونتری، کالیفرنیا تأسیس کرد تا محصولات و خدمات سازگار با محیط‌زیست را ترویج دهد. او همچنین از سال ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۸ مدیر شرکت میچل کامیونیکیشنز در پالم بیچ بود. در سال ۱۹۸۴، او یکی از بنیان‌گذاران انجمن کاوشگران فضایی (Association of Space Explorers) شد، سازمانی که فضانوردان و کیهان‌نوردان را برای ترویج اکتشافات فضایی گرد هم می‌آورد. او به‌طور منظم در مورد کیهان‌شناسی، پتانسیل‌های انسانی، و تأثیرات اکتشافات علمی سخنرانی می‌کرد.

جوایز و افتخارات ادگار میچل

• نشان آزادی رئیس‌جمهوری (۱۹۷۰) برای نقشش در ماموریت آپولو ۱۳
• مدال برجسته خدمات ناسا برای مشارکت در آپولو ۱۴
• مدال برجسته خدمات نیروی دریایی ایالات متحده
• جایزه گروهی ناسا (سه بار)
• جایزه اکسپلوررز کلاب به‌عنوان مرد سال

او همچنین در تالار مشاهیر فضانوردان ایالات متحده و تالار مشاهیر دمولی پذیرفته شد.

کتاب‌ها و نوشته‌ها

میچل دو کتاب مهم منتشر کرد:

1. روان‌کاوی چالشی برای علم (Psychic Exploration: A Challenge for Science) کتاب مرجعی در سال ۱۹۷۴ درباره پاراسایکولوژی
2. راه کاوشگر (The Way of the Explorer) منتشرشده در سال ۱۹۹۶، که تجربیات فضانوردی و دیدگاه‌های او درباره آگاهی را شرح می‌دهد.

میچل با مشارکت در آپولو ۱۴، به پیشرفت علم فضایی کمک کرد. جمع‌آوری نمونه‌های قمری و نصب تجهیزات علمی مانند بازتاب‌دهنده‌های لیزری، داده‌های ارزشمندی برای مطالعه ماه فراهم کرد. نقش او در آپولو ۱۳، جایی که روش‌هایی برای نجات خدمه طراحی کرد، نشان‌دهنده مهارت‌های فنی و توانایی او در شرایط بحرانی بود. ماموریت آپولو ۱۴ همچنین فناوری‌های جدیدی مانند دوربین رنگی و تکنیک‌های ملاقات مداری را آزمایش کرد که در ماموریت‌های بعدی استفاده شدند.