نویسنده : نام انگلیسی: Sacramento
نام فارسی: فیلم ساکرامنتو
محصول: ۲۰۲۵ – ایالات متحده
ژانر: کمدی، درام جاده‌ای
رده‌ی سنی: ۱۳+
امتیاز: ۳.۵ از ۴
مصطفی ملکی
«مایکل آنگارانو» در اولین تجربه‌ی قابل تماشای خود در سینمای بلند داستانی در قامت کارگردان قدم در راه بسیاری از مستقل‌سازان آمریکایی گذاشته است. بگذارید از همین ابتدا مسیر مستقل‌های لوس بچه‌پولدارهای هالیوود را از سینمای مستقل آمریکایی جدا کنیم. اثر جدید آقای آنگارانو در دسته‌ی دوم جای می‌گیرد؛ چرا که خورشید آمریکایی بدون روتوش پوست شما را در این اثر می‌سوزاند.
داستان با افتتاحیهای آغاز می‌شود که عملاً افتتاحیهای حامل درون‌مایه‌ی داستان نیست و به‌نوعی خامه‌ی روی کیک آن محسوب می‌شود؛ داستان آشنایی تالی و ریکی در طبیعت و در نهایت خیرگی این دو در آغوش یکدیگر به آسمان شب و در نهایت یک سال بعد و ورود به زندگی گلن و رزی.
داستان فیلم ساکرامنتو در باب گلن است؛ مردی که دچار اختلال طرحواره‌ی آسیب‌پذیری است. در این اختلال فرد دائم از این ترس دارد که اگر فلان چیز در فلان جا باشد ممکن است اتفاق ناگواری رخ دهد؛ به‌خصوص اگر یکی از عزیزان او در حال نزدیکی به آنجا باشد.
مثال‌های بسیاری را می‌توان زد. بدون شک این اختلال ریشه در گذشته‌ی فرد مورد نظر دارد و به‌راحتی می‌تواند زندگی او را مختل کند. گلن نماینده‌‌ی چنین فردی است و آقای آنگارانو همه‌ی داستان را به مواجهه‌ی این فرد با رخدادهایی اختصاص می‌دهد که در نهایت او را وارد مسیر زندگی می‌کند.
حال تصور کنید همسر چنین فردی حامله و خودش نیز از کار اخراج شده باشد. کارگردان سعی دارد در سفری ساده از سوی دوست صمیمی گلن مخاطب را وارد مسیر لس‌آنجلس به‌سوی ساکرامنتو کند. دوست صمیمی او کسی جز ریکی نیست.
همان‌طور که در بالا اشاره شد ریکی افتتاحیه‌ی فیلم ساکرامنتو را به خود اختصاص داده است اما درون‌مایه را به گلن واگذار می‌کند. آقای آنگارانو کادر دور مواجهه‌ی گلن و اختلالش را با رنج فقدان ریکی در سوگ پدر پر می‌کند.
به‌نوعی او زندگی اتفاقی و بر حسب تصادف ریکی را در برابر قاعده‌مندی از سر احتیاط ویران‌کننده‌ی گلن قرار می‌دهد و در این ترکیب کمدی‌ای از جنس زندگی شکل می‌گیرد. گویی آفتاب ایالات متحده اگر بدون رفله‌های سر صحنه و مستقیم بر اثری بتابند باعث قوام روایی و فرم بصری آن می‌شود. در این اثر هم وضع به‌همین گونه است.
رنگ‌ها نیز گویی نیاز به اشباع‌شدگی یا حتی کانتراستی قابل توجه ندارند. همه‌چیز زیر نور خورشیدی که گویی خیلی نزدیک می‌تابد رنگ‌پریده است و کارگردان سعی دارد کاراکترهای خود را در سایه به‌سوی رنگ زندگی هدایت کند.
نگاه اوزویی و تقدیرپذیری مدرن کاراکترها در این اثر یکی دیگر از نکات قابل توجه است که کارگردان با ظرافت و در عین حال سادگی مقابل چشم ما قرار می‌دهد. در فیلم ساکرامنتو همه‌ی بازیگران، از «مایکل سرا» تا «کریستن استوارت»، شخص کارگردان.
«مایا ارسکین» و حتی بازیگران فرعی، به‌اندازه‌ی یک نما مخاطب را وارد این حباب نمی کنند که با ستاره های شکم‌سیر مواجه است. بازیگران در نقش‌هایی که برعهده دارند همان سادگی، بازنمایی انسانی از دل جامعه.
غلوشدگی‌های کمدی‌وار و در نهایت تقدیرپذیری حاصل از این غلوشدگی‌ها را ارائه می‌دهند. در فیلم ساکرامنتو از غلوشدگی در اکت بازیگران نوشتیم. منظور از این اصطلاح در فیلم ساکرامنتو اتفاقات رینگ بوکس، آرامش پذیرفته‌شده‌ی رزی.
از همه‌جا بریدن‌های تالی و در نهایت بچه‌دزدی گلن است. کارگردان در هر کدام از این رخدادها ادویه‌ی روایی را به اثر خود اضافه کرده تا مخاطب را ازآفتاب‌زدگی درون اثر رها کند و به درون‌مایه بچسباند. باید گفت او موفق شده است.
