نویسنده : نام انگلیسی: My Heart Puppy
نام فارسی: فیلم پاپی من
محصول: ۲۰۲۳ – کرهی جنوبی
ژانر: درام، کمدی
ردهی سنی: ۱۳+
امتیاز: ۲ از ۴
«رونی» برای «مینسو» بیش از یک حیوان خانگی است؛ سالها پناه و آرامش او بوده، بهویژه بعد از مرگ مادرش. رونی همان دوست همیشگیای است که به مینسو کمک کرد گرمای زندگی را دوباره حس کند. وقتی مینسو تصمیم میگیرد با نامزدش آینده بسازد، ناگهان با مانعی فوقالعاده شخصی روبهرو میشود: نامزدش نسبت به موی سگ حساسیت دارد.
کارگردان و نویسندهی فیلم پاپی من، «جیسون کیم»، با الهام گرفتن از تجربهی شخصیِ جدایی از سگ خودش، سراغ روایتِ کاملاً انسانی و از دل برآمده میرود. این نگاه صمیمی یک مزیت بزرگ است: شخصیتها نه کاریکاتور، که آدمهایی با رفتارها، عادتها و حرکاتِ واقعیاند.
دوربین به آرامی و با فضای روشنی که در روایتهای معمولِ کرهای دیدهایم، در یک روز تابستانی یا در محوطهی کافه میگردد؛ چیزی که باعث میشود مخاطب نه فقط تماشاگر، که همراهِ داستان شود.
مینسو و دوست صمیمیاش، «جین گوک»، دو قطب اصلی روایتاند. رابطهی آنها پر از دیوانگی و طنزِ رفاقتی است؛ شوخیها، بحثها و کاستیهایشان باعث میشود رابطهاشان واقعی به نظر برسد.
این ارتباط بیپرده و صمیمی باعث میشود حتی وقتی داستان به سوی تصمیم دشوارِ واگذاری رونی میرود، مخاطب را همراه خود کند؛ نه صرفاً تماشاگری که برای ختم قهرمان گریه کند، بلکه کسی که خودش نیز گاهی در زندگیاش چنین دوگانههایی را تجربه کرده است.
نکتهی دیگر این است که نامزد مینسو—گرچه نقشِ محدود و کوتاهی دارد—بهخوبی تصویر شده و در لحظات پایانی، اهمیت رابطه و فشارهای آن برای مینسو را به خوبی نشان میدهد. این تعادل ظریف میان حضور کوتاه و تأثیرگذار، از ضعفهای معمولِ روایتهای ساده جلوگیری میکند.
از سوی دیگر، فیلم پاپی من آفتاب و گرمای طبیعی را بهعنوان موتیفی برای صمیمیتر کردن فضا به کار میبرد؛ چیزی که هم به جمع شدن آدمها کمک میکند و هم به نمایشِ حساسیتِ درونیِ شخصیتها. حضور سگها در فیلم پاپی من هم که خودشان حسِ خوشایندی به مخاطب میدهند.
نه صرفاً برای تزئین، بلکه برای جلو بردن روایت فیلم پاپی من بهکار گرفته شده است. همین استفادهی دقیق و چشمنواز از حیوانات، در نقطهای که فیلم پاپی من میخواهد مخاطب را نسبت به انتخابِ مینسو حساس کند، بسیار کارآمد میشود.
در کنار نقاط قوت، باید گفت روایتِ سادهی فیلم کمابیش اوج و فرودهای شدید ندارد؛ از ابتدا میدانیم چه نوع قصهای در حال شکلگیری است. اما همین سادگی برای بسیاری از مخاطبان—بهخصوص کسانی که دنبال آرامش.
رفاقت و پیامهای سادهی انسانیاند—یک مزیت است. فیلم پاپی من میتواند مخاطب را بدون پیچیدگی در دلِ داستانش نگه دارد و با تصاویرِ زیبا، روابط انسانی و کمی طنز، تجربهای آرام و دلنشین بسازد.
«پاپی من» اثری است که از دلِ تجربههای واقعی و انسانی شکل گرفته است. نه داستانِ پر سروصدای اکشن دارد، نه پیچیدگی روایی خارقالعاده. اما در همین سادگی، قدرتِ احساس و همدلی را نشان میدهد.
حتی اگر قرار باشد مخاطب در همان لحظهی تصمیمگیریِ مینسو ترجیح بدهد خودش را به جای او بگذارد و برای همیشه از «رونی» خداحافظی کند. فیلمی که میخواهد بگوید: گاهی یک حیوان—یا یک انتخاب—میتواند مسیرِ زندگیات را تغییر دهد، و این تغییر، هرچقدر هم دشوار، قابل درک و انسانی است.
این برخوردهای ساده، دستکم در تئوری، یک قصهی عاشقانهی معمولی را به یک داستان دربارهی انتخاب و جدایی تبدیل میکند؛ اما غنای دیالوگها، شخصیتها و جدلِ درونیِ مینسو است که «پاپی من» را به چیزی فراتر از یک درام روتین میبرد.
