نویسنده : نام انگلیسی: V/H/S/Halloween
نام فارسی: فیلم وی/اچ/اس هالووین
محصول: ۲۰۲۵ – ایالات متحده
ژانر: دلهره، آنتولوژی
رده‌ی سنی: ۱۶+
امتیاز: ۳ از ۴
در باب فرنچایز قدرتمند و فیلمسازمحور «وی‌اچ‌اس» بارها و بارها نوشته‌ایم. حال، در میانه‌ی هالووین، سری جدید این فرنچایز با شش داستان، علاوه‌بر ایده‌سازی‌های قابل اعتنا، این‌بار از طریق برخی فیلمسازان غیردلهره و مستقل مخاطب را شگفت‌زده کرده است.
آنچه طی یک دهه‌ی اخیر در این فرنچایز شاهد بوده‌ایم، قدم‌های رو به جلوی خالقان آن و نداشتن خط قرمزهای استودیویی در خلق وحشت است. یکی از ویژگی‌های مهم این فرنچایزِ آنتولوژی‌محور و وفادار به ساختار ویدیوِ پیداشده، درک یکسان فیلمسازان اپیزودهای مختلف از مفهوم ترس و در عین حال گوناگونی فرمی آن‌ها در بازنمایی آن است.
مانند فیلم‌های گذشته، در فیلم وی/اچ/اس هالووین نیز با یک داستانِ زمینه مواجه هستیم که مفصل میان اپیزودهای پنج‌گانه است. اما مشکل این اپیزود زمینه، ضرب‌آهنگ بالای از‌دست‌رفته‌اش است و به‌نوعی قادر نیست مخاطب را مشتاقِ پایان هر اپیزود و سرک کشیدن به درون این آزمایشگاه نگاه دارد. در نتیجه، آنچه شاهدش هستیم چیزی جز سردرگمی فیلمساز در خون‌پاشی‌ها و غافل‌ماندن از متن قصه نیست.
در هر حال روایت اول فیلم وی/اچ/اس هالووین آغاز می‌شود. همان‌طور که از عنوان فیلم وی/اچ/اس هالووین برمی‌آید، باید منتظر قصه‌هایی باشیم که با درون‌مایه‌ی هالووین قرار است مخاطب را شوکه کنند. در داستان اول نیز شاهد بازیگوشی‌های دو دختر دبیرستانی هستیم که قرار است آخرین هالووین را پیش از ورود به کالج تجربه کنند.
کارگردان در این دلهره سعی کرده تا جایی که می‌تواند از تعلیق‌های مبتنی‌بر تاریکی و جامپ‌اِسکرهای ناگهانی دوری کند. این کار باعث شده سرگردانی این دو دختر در کلبه‌ای قدیمی بیشتر و بیشتر چشم مخاطب را بترساند.
فراموش نکنیم که در این بازه‌ی زمانی کوتاه و اپیزودیک، کارگردان به‌خوبی توانسته مخاطب را درگیر پیش‌داستان کند و عملاً از نفرینی قدیمی و کلیشه‌ای نهایت بهره را ببرد.
اما داستان بعدی مربوط به آقای «پاکو پلازا»ست. این اپیزود یکی از آن بخش‌هایی است که در آینده می‌تواند غنای بیشتری به فرنچایز V/H/S بدهد. آقای پلازا با بهره‌گیری از بازیگرانی که در دو اثر اخیر خود به‌خوبی از آن‌ها استفاده کرده، مخاطب را وارد لوپی از نفرینِ دروازه‌های میان دنیای انسان‌ها و اهریمن‌ها می‌کند.
او با استفاده از برش‌ها، زاویه‌ی دوربین و حرکت آن، مخاطب را درگیر ترس و هیجان می‌کند. در این فرنچایز بارها از اپیزودهای غیرآمریکایی استفاده شده، اما به‌نظر می‌رسد دامنه‌ی این استفاده هنوز کم است و باید بهتر و گسترده‌تر در نظر گرفته شود.
داستان سوم یکی از آن دلهره‌های تلفیقی میان دلهره‌ی جسمی و اسلشر است. در این موقعیت کوتاه که ضرب‌آهنگ بسیار بالایی دارد، عملاً با تعقیب‌وگریزهای دهشتناک میان ناشناس‌های ناپیدا و جوانان طمع‌کار مواجه می‌شویم. آنچه در این اپیزود بیش از همه خود را نشان می‌دهد، تکنیک کارگردان در بهره‌بردن از جلوه‌های ویژه، خون‌افشانی و بازی با عناصر دلهره‌ی جسمی است.
در اپیزود چهارم اثری را از کارگردانی می‌بینیم که هیچ قرابتی با دنیای دلهره نداشته است و فیلم وی/اچ/اس هالووین را می‌توان اولین تجربه‌ی آقای «الکس پری» در دنیای دلهره دانست.
شاید به همین سبب است که شات‌های بیرونی و مقاطع زمانی اثر، همچون درام‌های مستقل آمریکایی، مخاطب را بیشتر در برابر یک مستند-درام قرار می‌دهد. آقای پری از این امر نهایت بهره را می‌برد تا داستان دهشتناک خود را برای مخاطب تبدیل به واگویه‌ای رئالیستی-ابزورد کند.
و اما اثر آخر فیلم وی/اچ/اس هالووین، مخاطب را به سفری خانوادگی می‌برد که طی آن پدر خانواده سعی دارد در دنیای نوجوانیِ تک‌فرزندش ـــ که از مناسبت هرساله و سنتی هالووین در محله‌شان امتناع می‌ورزد ـــ او را غافلگیر کند.
کارگردان از همین غافلگیری، رخدادی تصادفی را انتخاب می‌کند؛ رخدادی که طی آن پدر خانواده از مغازه‌ای خنزرپنزرفروشی، کتابی را به‌اشتباه برمی‌دارد. نوشته‌های این کتاب همان رخداد مدنظر کارگردان را رقم می‌زنند.
در این اپیزود نیز با ایده‌پردازی‌ای از دلهره‌های ماورایی مواجه می‌شویم که کارگردان طی آن سعی دارد تا جایی که می‌تواند از تعلیق‌ها بکاهد و به شدت رخدادها بیفزاید. باید گفت در این امر کاملاً موفق عمل کرده و باعث شده بار دیگر مجموعه‌ی وی‌اچ‌اس مخاطب ژانر دلهره را ناامید نکند.
بار دیگر باید تأکید کرد که فرنچایز «وی‌اچ‌اس» یکی از موهبت‌های سینمای یک دهه‌ی اخیر محسوب می‌شود و شاید یکی از آن نقطه‌پرتاب‌هایی باشد که باعث شده ژانر دلهره با سرعتی قابل‌توجه از دیگر ژانرهای سینمایی سبقت بگیرد.
