نویسنده : نام انگلیسی: Day Shift
نام فارسی: فیلم شیفت روز
محصول: ۲۰۲۲ – ایالات متحده
ژانر: اکشن، کمدی
امتیاز: ۱ از ۴ – 〇〇〇⬤
مصطفی ملکی
سال گذشته بود که یکی از بازی‌های محبوب ویدیویی به‌سبب حضور پررنگ اسنوپ‌داگ در بخش آنلاین خود، او را به‌عنوان یکی از کاراکترهای بازی اضافه کرد. حال در سال ۲۰۲۲ و در اولین تجربه‌ی سینمایی «جی.جی پری» شاهد به باد رفتن روایت کمدی-اکشن او در دنیای ومپایری به‌سبب حضور پررنگ رپر آمریکایی هستیم.
کم نیستند آثار سینمایی پر هزینه در هالیوود که تحت تأثیر حضور ستارگان دنیای خوانندگی یا رشته‌های ورزشی تبدیل به آثاری آبکی شده‌اند. البته این را هم از نظر دور نکنیم که برعکس این هم گاهی رخ می‌دهد، اما آن‌قدر تعداد آثار خوب کم است که همان فیلم‌های بی در و پیکر در ذهن باقی می‌مانند.
جی.جی پری در اولین فیلم بلند داستانی خود خیلی خوب وارد روایتی کمدی-اکشن در دنیایی خون‌آشامی شده است. «جیمی فاکس» پس از مدت‌ها توانسته در کنار «دِیو فرانکو» زوجی کمدی را تشکیل دهد که مخاطب به‌خوبی با آن‌ها رابطه برقرار می‌کند.
اما چرا باید میان این زوج شاهد حضور اسنوپ‌داگ باشیم؟ این را باید در کارگردان و تفکر مضمحل او برای جذب مخاطب بیشتر دید. جی.جی پری به‌راحتی روایت راحت الحلقوم و جذاب خود را در دام حضور این رپر مشهور انداخته است. زوج بازیگری فاکس و فرانکو در همان پرده‌ی اول با یکدیگر هماهنگ می‌شوند و نیازی به این اضافات در فیلم نبود.
فیلم شیفت روز در فضایی روایت می‌شود که گروه‌های انسانی در دو شیفت شب و روز مشغول شکار خون‌آشامان هستند. جلوه‌های ویژه‌‌‌ای که غلوشده نیستند باعث پیشبرد و جذابیت روایت در پرده‌ی اول می‌شوند.
کمدی‌های موقعیتی که فاکس و فرانکو می‌سازند و حضور کم اما مفید ادکینز در یک صحنه‌ی اکشن باعث جذابیت بیشتر روایت در پرده‌ی اول می‌شود. اما روایت پری در همان پرده‌ی اول همچون یک کمدی میانه به دل می‌نشیند. در پرده‌ی دوم گویی پری همه‌ی تسلط خود روی روایت را از دست می‌دهد.
اضافه شدن کاراکترهایی که بود و نبودشان فرقی به‌حال فیلم شیفت روز نمی‌کند از یک سو و کم‌رنگ شدن کاراکترهای فرعی تأثیرگذار در فیلم شیفت روز باعث سرگردانی کل فیلم می‌شود. کارگردان تازه‌کار در پرده‌ی دوم نسخه‌ی روایت خود را می‌پیچد و مخاطب دیگر رغبتی برای ادامه‌ی فیلم شیفت روز در پرده‌ی سوم ندارد.
این عدم رغبت مخاطب به ادامه‌ی فیلم شیفت روز در یک‌سوم پایانی پاسخی مثبت از سوی کارگردان دریافت می‌کند. چرا که این پرده همه‌اش شلنگ‌تخته‌انداختن‌های بی‌دلیل کاراکترها است.
در یک اثر این چنینی که قرار است یک قهرمان رشد کند، کارگردان باید شخصیت شرور خود را نیز آن‌قدر خود پرداخت کند که مخاطب را در تقابل این دو نیرو با یکدیگر دچار هیجان کند.
اما کارگردان فیلم‌اولی گویی نه از ساختار قهرمان‌سازی آگاه است و نه توانایی این را دارد که کاراکتر شرور و گروه‌اش را تبدیل به همان خون‌آشامان بی‌رحم کند. جی.جی پری در اولین گام خود در سینما بسیار ساده در دام کلیشه‌های آبکی جذب مخاطب افتاده است.
ستاره و عامل سقوط او کسی جز اسنوپ‌داگ نیست و شاید همان شات پایانی که این فرد از درون چاه فاضلاب بیرون می‌آید و با روشن کردن وید به مسیر خود می‌رود، خنده‌‌ای تلخ به ویرانی روایتی است که حضور پررنگ او دلیل اصلی آن است.
