نویسنده : نام انگلیسی: فیلم Good Fortune
نام فارسی: فیلم بخت نیک
محصول: ۲۰۲۵ – ایالات متحده
ژانر: کمدی
رده‌ی سنی: ۱۲+
امتیاز: ۰ از ۴
طی یک دهه‌ی اخیر، آثار بسیاری از بازیگر-کارگردان‌های پاکستانی و هندی که در ایالات متحده به‌دنیا آمده‌اند، شاهد بوده‌ایم. بسیاری از این افراد، مانند «کمیل نانجیانی»، استندآپ کمدین‌هایی بوده‌اند که به‌سبب تازگی موضعی برخی از خاطرات-کمدی‌هایشان از زندگی در یک خانواده‌ی پاکستانی، به درون هالیوود راه پیدا کرده‌اند.
البته نمونه‌های لوس ایرانی این افراد نیز تلاش کرده‌اند از طریق این کمدی‌ها به هالیوود راه پیدا کنند که در نهایت آثاری غلوشده و احمقانه را با سایه‌ای شکسته از زبان فارسی ارائه داده‌اند؛ مانند ماز جبرانی. حال نوبت به «عزیز انصاری» هندی‌الاصل رسیده است که در کنار بازیگرانی چون «سث روگن» و «کیانو ریوز»، یکی از کمدی‌های کلیشه‌ی بالا و پایین شهر را ارائه دهد.
عزیز انصاری در چیزی که به اسم کمدی قرار است به مخاطب قالب کند، حتی تلاشی دراماتیک ندارد. او بدون هیچ شخصیت‌پردازی خاصی از ستارگان فیلم بخت نیک دعوت کرده تا در لوکیشن‌های مختلف، تا جایی که می‌توانند، مخاطب را درگیر شعارهایی کنند که شاید خود انصاری نیز معنای آن‌ها را درک نکند.
این کارگردان نوپا سعی دارد از کلیشه‌ی ماوراییِ فرشتگانی با بال‌های سفید استفاده کند. او سپس یک فرد از طبقات پایین جامعه و یک فرد دیگر از قشر مرفه را سر راه یکی از آن فرشتگان قرار می‌دهد. این تداخل فقر، ثروت و ماوراء قرار است مخاطب را بخنداند، اما نه کارگردان توانایی این را دارد و نه ستارگانی که در کنار او به ایفای نقش پرداخته‌اند.
تعویض زندگی‌ها و در نهایت پذیرفتن بخت بد خویش از سوی کاراکتر فقیر و در ادامه، بازگشت با امید فراوان به زندگی قبلی، همان مسیر آشنا و کهنه‌ی چنین روایت‌هایی است. انصاری حتی تلاشی برای ایجاد نوعی خلاقیت در ساختار دیالوگ‌ها و پس‌و‌پیش کردن آن‌ها نکرده است. همه‌چیز به‌قدری خسته‌کننده است که حتی خوش‌بین‌ترین مخاطب نیز در میانه‌های روایت از دست کارگردان، بی‌شخصیتی فیلم و زرد بودن آن کلافه می‌شود.
کیانو ریوز بازیگری بدقلق است. اگر بخواهیم صادقانه او را در قامت یک بازیگر توصیف کنیم، باید گفت کیانو ریوز در کل بازیگری ضعیف و حتی بد است.
او صرفاً یک بازیگر اکشنِ کاربلد در ساختار سینمای جریان اصلی است. به همین سبب، زمانی که یک کارگردان بی‌تجربه قرار است از این بازیگر بدقلق در اولین فیلم بلند خود بهره ببرد، نتیجه‌ی کار همانی می‌شود که در این فیلم شاهد بودیم. اما همین ریوز را در صحنه‌ی سیگار کشیدن بیرون از رستوران در نظر بگیرید؛ اگر فقط کارگردانی که اصول ابتدایی یک کمدی شهری را می‌دانست، پشت دوربین این فیلم قرار می‌گرفت، اکنون بارها و بارها از همین بی‌تناسبی حرکت دست‌ها و پاها و در کل اَکت کیانو ریوز نهایت بهره را در اثر خود می‌برد.
به همین سبب باید گفت همه‌ی ضعف فیلم بخت نیک به عزیز انصاری بازمی‌گردد. به نظر می‌رسد او باید همچنان نقش مکمل‌های بیشتری را در آثار مختلف بازی کند؛ همان کاری که نزدیک به دو دهه مشغول آن بوده است. به‌نوعی باید این‌گونه گفت که عزیز انصاری باید از طریق کارگردانی دیگر، به‌عنوان کاراکتر اصلی مقابل دوربین ظاهر شود. او در این اثر همه‌چیز را در پشت و مقابل دوربین از دست داده است.
