نویسنده : نام انگلیسی: The Killer’s Game
نام فارسی: فیلم بازی قاتل
محصول: ۲۰۲۴ – ایالات متحده
ژانر: اکشن، کمدی
رده‌ی سنی: ۱۶+
امتیاز: ۰.۵ از ۴
مصطفی ملکی
گویا «جی. جی. پری» علی‌رغم سابقه‌ای به‌اندازه‌ی چند دهه در سینمای اکشن، حال که به عنوان فیلمساز پشت دوربین رفته است قصد ندارد اکشنی قابل تأمل در سینمای سرگرمی روی پرده ببرد.
اثر قبلی این کارگردان با نام «شیفت روز» که عملاً تحت تأثیر حضور اسنوپ‌‌داگ بود و کل روایت و قصه به آنی بر باد رفت. حال او بدون حضور یک سلبریتی غیر بازیگر و با جمع کردن بسیاری از بازیگران سینمای اکشن سعی کرده روایت دوم خود را قصه‌محورتر روی پرده ببرد.
فیلم بازی قاتل از رمانی با همین نام اقتباس شده است و پس از دست‌به‌دست‌شدن‌های بسیار زیاد میان استودیوها و فیلمسازان سینمای اکشن در نهایت به دست آقای پری رسیده است. از آن‌سو «دیو باتیستا» نیز در فیلم بازی قاتل گزینه‌ی اول نبوده و بعد از عدم حضور بازیگرانی چون مایکل کیتون و جیسن استیتم نوبت به او رسیده است.
شاید یکی از علت‌های اصلی همین باشد که این داستان دست‌به‌دست‌شده در نهایت تبدیل به اصطلاح معروف «هر چه بادآباد» شده و آنچه می‌بینیم آب بستن قصه و اکشن است و نه یک داستان ساختارمند اکشن.
پیرنگ روایت آن‌قدر جذاب است که مخاطب سینمای اکشن را وادار به تماشا کند، اما مشکل در پرداخت این پیرنگ است. یک آدم‌کش حرفه‌ای پس از آزمایش پزشکی متوجه می‌شود که چند صباحی بیشتر زنده نیست. او که قصد ندارد وبال گردن کسی شود.
در دنیای زیرزمینی قاتلان حرفه‌ای قرارداد حذف خود را امضاء می‌کند. اما در آخرین لحظات پزشک با او تماس می‌گیرد و از اشتباهی در نتیجه‌ی آزمایش می‌گوید. حال او مانده و انبوهی از قاتلان حرفه‌ای در سرتاسر اروپا که قصد جان او را دارند.
اینکه دیو باتیستا برای این نقش پر زد و خورد مناسب بوده یا نه را باید در تصاویر دید. طبق آن چیزی که شاهد هستیم این بازیگر و این حجم از درگیری گویی باعث شده تا کارگردان نماها و برش‌های خود را دچار تغییر کند و عملاً همه‌ی آن اکشنی که در فیلم بازی قاتل شاهد هستیم بسیار کاغذی‌تر از هر اکشن دیگری است.
کارگردان آن‌قدر اضطراب آمیختن سکانس‌های اکشن را با قصه دارد که روایت از دستان او خارج شده است. در فیلم بازی قاتل عملاً پس از ۱۰ دقیقه‌ی ابتدایی قصه‌ای وجود ندارد و با اثری مواجه هستیم که گاه از آثار سینمای گروه ب نیز بی‌منطق‌تر است.
آقای پری تجربه‌ی کمی در سینمای اکشن ندارد. اما اینکه او در قامت یک کارگردان چرا قادر نیست بخش حتی کوچکی از آن تجربه را به داستان‌های خود تزریق کند، خود اوست که باید پاسخ دهد.
این داستان مانند لحاف چهل‌تکه‌ای می‌ماند که بد دوخته شده است و فرم خود را از دست داده است. شاید اگر معدود موقعیت‌های کمدی‌ای که در دیالوگ‌های بازیگرانی چون «تری کروز» و «بن کینگزلی» وجود داشت نبود، فیلم دوم آقای پری چیزی برای ارائه نداشت.
فیلم بازی قاتل حتی در دکوپاژ پلان‌ها، صحنه‌ها و سکانس‌های اکشن هم دچار ایرادات ساختاری است که باعث می‌شود مخاطب گاه فاصله‌ی معناداری با این حجم از تصنع بگیرد. وجود جلوه‌های ویژه‌ی کامپیوتری برای روان کردن امور هزینه‌بر مکانیکی است، اما در فیلم بازی قاتل جلوه‌های ویژه‌ی کامپیوتری همچون بازی چند کودک با نرم‌افزاری خاص می‌ماند.
