نویسنده : نام انگلیسی: The Cut
نام فارسی: فیلم کاهش وزن
محصول: ۲۰۲۵ – بریتانیا، ایالات متحده
رده‌ی سنی: ۱۵+
امتیاز: ۱.۵ از ۴
در مرور «فیلم نفرین شدگان» درباره‌ی دنیای «شان الیس» و گذرهای ژانری او نوشتیم. حال این کارگردان بریتانیایی در جدیدترین اثر خود فیلم کاهش وزن قرار است مخاطب را به سفری ذهنی و واقعی از زندگی یک بوکسور بازنشسته ببرد. او در فیلم کاهش وزن همه‌ی تلاش خود را به خرج داده تا بتواند تلفیقی از دلهره‌ی جسمی و انتزاعی را در کنار مالیخولیای ذهنی یک بوکسور قرار دهد و این ترکیب را تبدیل به اثری مملو از اضطراب و هیجان کند.
آنچه پس از تماشای فیلم کاهش وزن برای اولین‌بار به ذهن خطور می‌کند ناکافی بودن فیلم است. به نوعی فیلم آقای الیس را می‌توان تلاشی موفق اما ناکافی برای تصویر کردن دنیای مردی دانست که در دوران کودکی زندگی را باخته است. به افتتاحیه‌ی روایت دقت کنید.
با پلان‌هایی از مسابقه‌ی بوکس کاراکتر اصلی وارد داستانی می‌شویم که قرار است همیشه ضربه‌ی نهایی را در آن شاهد نباشیم. در این افتتاحیه با خودداری کاراکتر اصلی از ادامه‌ی مسابقه و ضربه‌خوردن‌های عمدی‌اش تا پایان مسابقه همراه می‌شویم و در این میان گویی چشمان او در خاطره‌ای از گذشته قفل می‌شود. آقای الیس به خوبی این خیرگی و آن چیزی را که پس آن قرار دارد در فلش‌بک‌های مقطعی‌اش به‌تصویر می‌کشد.
اما مشکل اینجاست که کارگردان در حال تصویر کردن مقاطعی از روایت است و خود روایت هیچ‌گاه تصویر نمی‌شود. مخاطب دائم در حال گذرهای ذهنی کاراکتر اصلی است و در عین حال بطن روایت فرآیند کم‌کردن وزن او از ۸۴ تا ۷۰ کیلو برای مسابقه‌ای در لاس‌وگاس است. این فرآیند نوعی تخریب همراه با دارو است که توسط مردی با نام «باز» به کاراکتر اصلی و تیمش تحمیل می‌شود.
برای درک بهتر ناتوانی آقای الیس در تصویر کردن این فرآیند سری به «فیلم عطش شهرت» بزنید. در آن فیلم باز هم با مالیخولیای کاراکتر اصلی برای رسیدن به فرمی ایده‌آل در برش‌های بدن بودیم و کارگردان لحظه‌به‌لحظه سقوط این کاراکتر را تصویر می‌کرد. در این فیلم نیز آقای الیس به‌راحتی می‌توانست مخاطب را از درون دیوارهای تنگ اتاق هتل بیرون بکشد و کمی فیلم را وسیع‌تر کند.
اما او در عوض دائم در حال تیپ‌سازی از شخصیت‌هاست. «اورلاندو بلوم» در نقش کاراکتر اصلی صرفاً در حال دندان‌قروچه‌رفتن و فریاد زدن است و مخاطب حتی برای لحظه‌ای او را در قامت فردی که قرار است طی ۵ روز ۱۴ کیلو وزن کم کند نمی‌بیند. حتی حرکات نامتعارف دوربین آقای الیس و چرخش های عمودی گاه ۳۶۰درجه‌ای‌اش دردی از این نقص دوا نمی‌کند.
فیلم کاهش وزن حتی به آن شروع زیبا و فلش‌بک‌های زیباترش وفادار نمی‌ماند. آقای الیس به‌خوبی اضطراب کنونی کاراکتر اصلی را در مواجهه با هر اکتی در زمان حال و تطابقش با گذشته تصویر می‌کند. اما تعجب‌آور است که او فرصتی به کاراکتر کیتلین نمی‌دهد که بتواند درون روایت ریشه کند و به‌سرعت او را در کل پرده‌ی سوم به عقب می‌راند؛ هرچند حضورش در پرده‌های اول و دوم هم نمایشی عاریتی بیش نبود.
کیتلین در زندگی کاراکتر اصلی فیلم همان نقشی را دارد که مادر ایفا نکرد و آقای الیس از تصویر کردن این درون‌مایه‌ی درخشان عاجز مانده است. حتی تکرار بلعیدن‌های پی‌در‌پی کاراکتر و قی‌کردن‌های‌اش نیز ترتیبی تأثیرگذار در روایت ندارند و در نهایت زمانی که فیلم به‌پایان می‌رسد با انبوهی از تروماها و اضطراب‌هایی مواجه شده‌ایم که کارگردان قدرت جان‌بخشیدن به هیچ‌کدام را نداشت.
