نویسنده : نام انگلیسی: Ping Pong: The Triumph
نام فارسی: فیلم پینگ‌پنگ: جشن پیروزی
محصول: ۲۰۲۳ – چین
ژانر: درام، ورزشی
رده‌ی سنی: ۱۳+
امتیاز: ۲ از ۴
مصطفی ملکی
به پنج کشوری که بیشترین مدال را در المپیک‌های مختلف کسب می‌کنند نگاهی بیندازید. این کشورها را به دو کشور چین و ایالات متحده که در مقام اول و دوم کسب مدال‌ها قرار می‌گیرند محدود می‌کنیم.
زمانی که نوبت به بازنمایی زندگی یا مسیر قهرمانی هر کدام از برندگان رشته‌های مختلف ورزشی می‌رسد، باید گفت جز چین و ایالات متحده چه کشوری قادر است دچار تنوع روایی شود. حال اگر قرار است در باب قهرمانان ورزشی چون پینگ‌پنگ یک بازنمایی سینمایی ارائه شود.
این چین است که می‌تواند در باب ورزشکارانی چون فن ژن دونگ، ژانگ جیکه، ما لونگ، وانگ هوآ، ما لین، چن منگ و انبوهی دیگر از قهرمانان المپیک و جهان در این رشته‌ی ورزشی فیلم سینمایی روی پرده ببرد.
زوج کارگردانی «یو بیمی» و «دنگ چائو» اما به‌جای پرداخت به زندگی یک قهرمان مشخص به درون دوره‌ای رفته‌اند که پینگ‌پنگ چین قافیه را به سوئد باخته بود و حتی کار تا جایی پیش رفته بود که کشوری چون کره‌ی جنوبی هم نسبت به چین در جایگاه بالاتری قرار داشت.
جایی بین ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۵ که «کای ژنهوآ» از ایتالیا به چین بازگشت و توانست با تغییراتی در ساختار تمرین و عملکرد تیمی به موفقیت برسد. روایت در باب همین دوران است و کای ژنهوآ شخصیت مرکزی فیلم پینگ‌پنگ است.
آقای دنگ چائو که خود نقش اصلی فیلم پینگ‌پنگ را بر عهده دارد در کنار همسرش، سان لی، به‌خوبی زندگی شخصی و حرفه‌ای این مربی باتجربه‌ی چینی را به‌تصویر می‌کشند. اما مشکل روایت آن‌ها همان چیزی است که در بسیاری از داستان‌های دولتی چین دیده‌ایم؛ اصرار به بازنمایی غلوآمیز یک رخداد.
زمانی که از مسیر قهرمانی در یک بازنمایی سینمایی صحبت می‌کنیم امکان ندارد که از مسیر بزرگنمایی و غلو در برخی جنبه‌های داستانی عبور نکنیم. اما غلوی که در روایت‌های چینی موجود است از نوع دیگری محسوب می‌شود و به‌نوعی نزدیک به پروپاگاندایی ایدئولوژیک است. در اینکه ورزش چین در نقطه‌ای قرار دارد که حتی تصور رسیدن به آن جایگاه برای بسیاری از کشورها جز یک رؤیا نیست.
اما آنچه در فیلم پینگ‌پنگ و آثار مشابه می‌بینیم حل کردن مسیر فردی و تلاش افراد برای رسیدن به یک جایگاه درون مجرای ایدئولوژیک است. به‌نوعی در فیلم پینگ‌پنگ بازی خوب بازیگران آن‌قدری می‌توانست به داستان انعطاف دهد که مخاطب هر زبانی به‌راحتی با دنیای این مردمان ارتباط برقرار کند. اما آنچه اتفاق می‌افتد برش‌های ناموزونی است که در زندگی افراد رخ می‌دهد.
فیلم پینگ‌پنگ یکی از آن دست درام‌های ورزشی‌ای محسوب می‌شود که توانسته از جلوه‌های ویژه بهره‌ی خوبی ببرد. اما متأسفانه مخاطب را در بطن رشته‌ی ورزشی مد نظر خود قرار نمی‌دهد.
به‌نوعی حتی یک علاقه‌مند به پینگ‌پنگ هم در حین تماشای فیلم پینگ‌پنگ سرگردان می‌شود. شاید این را باید به‌حساب انبوه برش‌های بدموقع در روایت گذاشت که جان داستان را می‌گیرند. این زوج کارگردانی تا پیش از این هم ثابت کرده‌اند که دولتی‌سازان ایدئولوژیکی در بطن سینمای چین محسوب می‌شوند.
شاید باید هنوز هم امیدوار بود که ساختار سینمایی چین در جریان اصلی خود کمی وسیع‌تر شود تا فیلمسازان خوش‌قریحه‌ی این کشور بتوانند انبوهی از درام‌های ورزشی در باب انبوه قهرمانان این کشور را روی پرده ببرند؛ قهرمانانی که برای بسیاری از ورزش‌دوستان در سرتاسر جهان الگوی ورزشی محسوب می‌شوند.
