نویسنده : نام انگلسی: Outpost
نام فارسی: فیلم پاسگاه
محصول: ۲۰۲۰
امتیاز: ۲.۵ از ۴ – 〇◐⬤⬤
مصطفی ملکی
طی جنگ‌های ایالات متحده در عراق و افغانستان بین سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۶ و مستقر شدن نیروهای آمریکایی در پایگاه‌های تعبیه شده برای نیروها این کشور اتفاقات بسیاری افتاده است و حاصل آن فیلم‌هایی بوده که طی این دو دهه روی پرده‌ی سینماها رفته‌اند. بعضی از آنها تجاری، بعضی دیگر وابسته به حزبی مشخص و بعضی دیگر نیز وفادار به حوادث اتفاق افتاده و بازماندگان آن حادثه‌ها بوده.
فیلم پاسگاه نیز در دسته‌بندی سوم قرار می‌گیرد و از همان ابتدا مخاطب در میانه‌ی نبردی بین عده‌ای نظامی و حملات پراکنده‌ی گروه‌های فشار طالبان قرار می‌گیرد. سکانس افتتاحیه امضای کل فیلم است.
مخاطب در ورطه‌ای قرار می‌گیرد که همچون این نظامی‌ها در محاصره‌ی صخره‌ها قرار گرفته و گویی قرار است با هر حمله دل او نز به لرزه در آید. اما کار مشخص و واضحی که کارگردان انجام داده، پرهیز از اغراق‌های قهرمان‌گونه و تحت‌تأثیر قرار دادن مخاطب است. فیلم روند روایی خود را پیش می‌گیرد و تا به‌انتها – همچون حملات پراکنده‌ی طالبان – سینوسی و با افت‌و‌خیزهای به‌جا بیننده را همراه خود دارد.
شخصیت‌های فیلم پاسگاه هر کدام با همان وقت اندکی که برای ارائه دارند و باتوجهبه پرداخت مناسب فیلمنامه در ذهن بیننده جای می‌گیرند و در کل داستان هم هر کدام به‌همان اندازه‌ای که قرار است مقابل دوربین قرار گیرد – نه بیشتر و نه کمتر – اکت مناسب خود را ارائه می‌دهد.
کاراکترهای بسیار در فضایی کوچک چنان در قاب قرار می‌گیرند که در هچ‌جای فیلم پاسگاه قرار نیست سرگیجه‌ی حاصل از شلوغی‌ها، ما را به مکث وادارد، بلکه بیش از پیش همراه آنها می‌شویم. حرکت دوربین و دوری از برش در صحنه‌های درگیری باعث خلق نبردی واقعی و به دور از اغراق شده است.
شاید مهم‌ترین خلاقیت کارگردان، اپیزودی کردن روایت بر اساس تغییر فرماندهان است. یک پاسگاه، افرادی ثابت و فرماندهانی که هر کدام پس از حذف دیگری شرایط را تغییر می‌دهند و هر اپیزود بر اساس نوع نگرش همان فرمانده روی کاراکترها تأثیر می‌گذارد؛ گاهی از هم پاشیده و ناامید و گاهی منظم و گاهی پر از دردسر.
کارگردان در فیلم پاسگاه، همان‌طور که در بالا نیز اشاره شد، قرار نیست مخاطب را به اثری غلوشده و پر از انفجارهای ساختگی و قهرمان‌سازی دعوت کند. هر چه که از درگیری‌ها در فیلم مشاهده می‌کنیم، همه بر اساس پلان‌های زیبایی‌ست که فیلم‌ساز طراحی کرده. او حتی از موسیقی هم در فیلم خود باتوجهبه سکانس‌هااستفاده کرده و در اکثر مواقع اجازه داده تا تم اصلی روایت گفت‌و‌گوها و درگیری‌های این هم‌رزمان باشد.
برای سکانس نبرد پایانی شاید باید گفت کار زیبای فیلمبردار و بازیگران و میزانسن‌های بی‌نقص و صد البته بازی خوب بازیگران فیلم باعث شده نبردی نفس‌گیر را در این سکانس شاهد باشیم.
فیلم پاسگاه بی هیچ اغراقی یکی از فیلم‌های اکشن-جنگی قابل احترام طی سال‌های اخیر است و شاید از آن دست آثاری باشد که باید در لیست تماشا قرار گیرد. مطمئناً علاقه‌مندان به ژانر اکشن-جنگی از تماشای آن لذت خواهند برد.
