نقد فیلم سقوط لندن: اکشنی نفس‌گیر یا کلیشه‌ای تکراری؟

داستان و روایت

داستان فیلم سقوط لندن خیلی ساده و سرراسته، ولی همین سادگی باعث می‌شه که گاهی حس کنی یه چیزایی کم داره. ماجرا از جایی شروع می‌شه که نخست‌وزیر بریتانیا به طور مشکوکی می‌میره و سران کشورهای گروه G7 برای مراسم خاکسپاری به لندن میان.

اما این فقط یه تله‌ست! یه گروه تروریستی به رهبری یه تاجر اسلحه به اسم عامر برکاوی، با یه نقشه پیچیده، کل لندن رو به میدان جنگ تبدیل می‌کنه. مایک بنینگ، که محافظ رئیس‌جمهوره، باید تو این هرج‌ومرج جون رئیس‌جمهور رو نجات بده و نقشه تروریست‌ها رو خنثی کنه.

یکی از نکات مثبت داستان فیلم سقوط لندن اینه که از همون اول می‌ره سر اصل مطلب. هیچ مقدمه‌چینی طولانی‌ای وجود نداره و سریع پرتت می‌کنه وسط اکشن. اما خب، همین سرعت باعث می‌شه که شخصیت‌پردازی‌ها و انگیزه‌های کاراکترها خیلی عمیق نباشه.

مثلا، انگیزه برکاوی برای این حمله بیشتر به یه انتقام شخصی شبیهه تا یه هدف سیاسی پیچیده. این باعث می‌شه که داستان گاهی سطحی به نظر بیاد. از طرفی، دیالوگ‌ها گاهی زیادی کلیشه‌ای هستن، مثلا جملاتی مثل «ما هیچ‌وقت تسلیم نمی‌شیم!» که انگار از هر فیلم اکشن دیگه‌ای کپی شدن.

یه نکته جالب دیگه اینه که فیلم سقوط لندن سعی کرده با به تصویر کشیدن تخریب مکان‌های معروف لندن، مثل پل برج لندن یا پارلمان، حس هیجان رو بالا ببره. این کار باعث می‌شه که تماشاگر حس کنه واقعا وسط یه بحران جهانیه، ولی خب، این ترفند هم یه کم تکراریه و تو خیلی از فیلم‌های اکشن دیگه دیده شده.

کارگردانی و سبک بصری

بابک نجفی، کارگردان فیلم سقوط لندن، سعی کرده یه فیلم اکشن پرسرعت و پرهیجان بسازه، و تا حد زیادی هم موفق بوده. صحنه‌های اکشن فیلم خیلی خوب طراحی شدن و ریتم تندی دارن.

از انفجارهای عظیم گرفته تا تیراندازی‌های خیابونی، همه‌چیز طوری ساخته شده که تماشاگر رو میخکوب کنه. اما یه مشکل بزرگ اینه که نجفی تو بعضی صحنه‌ها زیادی دستشو رو کرده. مثلا، استفاده بیش از حد از جلوه‌های ویژه کامپیوتری (CGI) تو بعضی سکانس‌ها باعث می‌شه که حس واقعی بودن صحنه‌ها کم بشه.

یکی از نقاط قوت کارگردانی فیلم سقوط لندن، فیلم‌برداری پویای اونه. دوربین تو صحنه‌های اکشن مدام در حال حرکته و این باعث می‌شه حس کنی خودت وسط ماجرا هستی.

اما این سبک فیلم‌برداری گاهی باعث سردرگمی می‌شه، چون برش‌های سریع و زاویه‌های عجیب غریب ممکنه چشم رو اذیت کنه. در کل، نجفی تونسته یه فیلم اکشن استاندارد تحویل بده، ولی نمی‌تونیم بگیم کارش یه شاهکار بصریه.

بازیگری و شخصیت‌پردازی

جرارد باتلر تو نقش مایک بنینگ تو فیلم سقوط لندن همون چیزیه که ازش انتظار داری: یه قهرمان اکشن خفن که انگار هیچ‌چیز نمی‌تونه جلوشو بگیره. باتلر با فیزیک قوی و کاریزماش تونسته این نقش رو باورپذیر کنه، ولی خب، شخصیت مایک بنینگ خیلی تک‌بعدیه. ما چیز زیادی از گذشته یا احساساتش نمی‌دونیم، و این باعث می‌شه که نتونیم باهاش ارتباط عمیقی برقرار کنیم.

آرون اکهارت تو نقش رئیس‌جمهور آشر هم بد نیست، ولی نقشش خیلی حاشیه‌ایه. انگار فقط هست که مایک بنینگ یه نفر رو داشته باشه برای نجات دادن! مورگان فریمن هم تو نقش معاون رئیس‌جمهور حضور داره و مثل همیشه با اون صدای جادوییش، یه حس اقتدار به فیلم می‌ده. اما خب، نقشش خیلی پررنگ نیست و بیشتر یه حضور تشریفاتیه.

از نظر شخصیت‌پردازی، فیلم سقوط لندن خیلی قوی عمل نمی‌کنه. کاراکترهای منفی، مثل برکاوی، خیلی کلیشه‌ای طراحی شدن و انگار فقط برای پر کردن جای یه «شرور» تو داستان هستن. این باعث می‌شه که فیلم از نظر احساسی خیلی درگیرکننده نباشه.

جلوه‌های ویژه و نکات فنی

یکی از چیزایی که فیلم سقوط لندن رو از نظر بصری جذاب می‌کنه، جلوه‌های ویژه‌ست. انفجارها، تخریب ساختمان‌ها و صحنه‌های تعقیب و گریز با ماشین و هلیکوپتر، همشون با دقت طراحی شدن. اما همون‌طور که گفتم.

استفاده بیش از حد از CGI تو بعضی صحنه‌ها باعث می‌شه که حس مصنوعی به تماشاگر منتقل بشه. مثلا، وقتی پل لندن منفجر می‌شه، یه کم حس می‌کنی داری یه بازی کامپیوتری می‌بینی تا یه فیلم سینمایی.

موسیقی متن فیلم سقوط لندن، ساخته ترور ربین، هم خیلی خوبه و حس هیجان رو تو صحنه‌های اکشن بالا می‌بره. اما خب، موسیقی هم گاهی زیادی پرطمطراقه و انگار می‌خواد به زور احساساتت رو تحریک کنه. از نظر تدوین، فیلم ریتم تندی داره و لحظه‌ای بهت فرصت نفس کشیدن نمی‌ده، که برای یه فیلم اکشن نکته مثبتیه.