نویسنده : نام انگلیسی: Hard Truths
نام فارسی: فیلم حقایق تلخ
محصول: ۲۰۲۴ – بریتانیا، اسپانیا
ژانر: درام، کمدی
رده‌ی سنی: ۱۶+
امتیاز: ۴ از ۴
مصطفی ملکی
لندن در آثار «مایک لی» گویی همان حلاوت توکیو در آثار «اوزو»، سئول در دنیای «هونگ سانگسو» و رم در آثار «فلینی» را دارد. مایک لی در طی ۵ دهه فعالیت خود در سینما نه‌تنها دنیایی از ناگفتنی‌ها را روی زبان کاراکترهای خود ارائه داده، بلکه باعث شناساندن بازیگرانی چون «گری اولدمن» و «تیم راث» به دنیای سینما نیز شده است.
به افتتاحیه‌ی فیلم حقایق تلخ دقت کنید. شات آغازین هر اثر سینمایی گویی بیانگر همه‌ی آن است. در این فیلم با اکستریم‌لانگ‌شاتی از یک دوچرخه‌سوار در خیابانی خلوت مواجه می‌شویم که به‌سوی یک ون می‌آید، دوچرخه را در ون قرار می‌دهد و همراه با مرد راننده از کادر خارج می‌شوند. دوربین با پن آرام خود مخاطب را در برابر ساختمان سفیدی در نبش خیابان قرار می‌دهد. همه‌ی داستان قرار است از این ساختمان آغاز شود. «پنسی» زنی میانسال است که با پسر ۲۲ساله‌اش با نام «موزز» و همسرش، «کرتلی»، مشغول زندگی است. زبان تند و نیش‌دار این زن از همان ابتدای روایت گویی تشنجی را در میان سکون دوربین به مخاطب ارائه می‌دهد.
آقای لی در فیلم حقایق تلخ خود سعی ندارد کاراکتر پنسی را طی چند اوج و فرود در برابر یک تخته‌سنگ بزرگ قرار دهد و سرش را به آن بکوبد. او در عوض پنسی را در برهه‌ای از زندگی‌اش در برابر چشمان مخاطب قرار می‌دهد که گویی دیگر نای هیچ کاری را ندارد. پنسی او در این فیلم به‌یک‌باره تهی از هر چیزی می‌شود؛ حتی تهی از پوچی. پنسی در بخش دوم فیلم حقایق تلخ از خود، از زندگی، از همسری که گویی هیچ‌گاه او را دوست نداشته خسته می‌شود.
در فیلم حقایق تلخ کاراکتر پنسی همچون دونده‌ی ماراتن که خط پایان را می‌بیند دوست دارد همه‌چیز تمام شود و همین گویی خواب سنگین حاصل از سال‌ها خستگی را بر سر او آوار می‌کند. پنسی دائم در حال خرد کردن ناامیدی‌هایی است که در ذهن دارد و این خرده‌ها را در دیالوگ‌های خود با دیگران از دهان بیرون می‌ریزد. او می‌ایستد، کمی می‌گرید و در نهایت سکوت می‌کند. گویی سکوت او مرهمی‌ست برای دیگرانی که احساس می‌کند هیچ علاقه‌ای به او ندارند. پنسی برای شاخه‌گلی به مناسبت روز مادر از سوی فرزندش می‌گرید. او می‌ایستد و سکوت می‌کند بلکه برای لحظه‌ای دیگران او را در آغوش بگیرند. پنسی در برهه‌ای از زندگی خود در برابر ما قرار می‌گیرد که دیگر حتی توان رها کردن و رفتن را هم ندارد.
