نویسنده : انتشار فصل اول سریال بازی مرکب در سال ۲۰۲۱ آن‌قدر سریع همهی دنیا را در بر گرفت که هر کسی به هر بهانه‌ای سعی داشت خود را با سریع‌ترین کالت دنیا وفق دهد. از بیرون عملاً با داستانی مواجه نبودیم که توانایی بروز خلاقیتی بصری و روایی را داشته باشد. آنچه باعث شد همه پای آن بنشینند قدرت رسانه‌های اجتماعی بود که با یک کلاغ و چهل کلاغ مخاطب آماده‌ی فشار و اضطراب را از ندیدن این اثر دچار حس عقب‌ماندگی می‌کرد. شاید باید این‌گونه گفت که ورای همه‌چیز با قدرت جدید شبکه‌های اجتماعی مواجه بودیم.
نام انگلیسی: Squid Game – Season 2
نام فارسی: سریال بازی مرکب – فصل دوم
محصول: ۲۰۲۴ – کره‌‌ی جنوبی
ژانر: هیجان‌اگیز
رده‌ی سنی: ۱۶+
امتیاز: ۰.۵ از ۴
مصطفی ملکی
داستان سریال بازی مرکب پلات بسیار جذابی داشت؛ بازی مرگ! مخاطب سینمای دلهره، هیجان‌انگیز، اکشن و ماجراجویی با پیرنگی مواجه بود که در آن همهی به آخر خط رسیده‌ها فرصتی دیگر را کسب می‌کردند تا بتوانند زندگی را از نگاه یک فرد بسیار پولدار بنگرند. اما خروجی این بازی شاید هیچ‌کس و در بهترین حالت شاید یک نفر می‌بود.
آقای «هوآنگ دونگ هیوک» در اثر خود سعی داشت همان بازی همیشگی با طمع انسانی را پیش بکشد و از این طریق روایت را پیش ببرد. بازکنان توسط یک گروه زیرزمینی مخوف انتخاب می‌شدند و هر کدام از اعضای بالای این گروه در گوشه‌ای از دنیا شرط خود را روی یک بازیکن می‌بست. این بازیکنان در معرض بازی‌های سنتی کره‌ای قرار می‌گرفتند و مرحله به مرحله پیش می‌رفتند.
روایت از منظر دو کاراکتر مخاطب را درگیر می‌کرد؛ «گی-هون» که کاراکتر اصلی بود و همانند بسیاری دیگر از بازیکنان مرگ و زندگی همراه با بدهی‌های کلان برای‌اش تفاوتی نداشت و «جون-هو» که برای پیدا کردن برادر خود وارد این گروه مخوف شده بود. آقای هوآنگ در داستان خود آن نوآوری خلاقانه را جز در پیرنگ ارائه نمی‌داد. با توجه به موفقیتی که اثر دچارش شد، انتظار می‌رفت که فصل دومی هم در کار باشد و حال نتفلیکس طی یک شب هفت قسمت را تحت عنوان فصل دوم روی پلتفرم خود بارگذاری کرده است.
داستان فصل دوم نه‌تنها همان جذابیت ابتدایی مواجهه با فصل اول را ندارد، بلکه عملاً شاهد این هستیم که کارگردان اصلی اثر دیگر خود نتفلیکس شده است و امضاهای شاخ‌دار او در اثر خودنمایی می‌کند. بود یا نبود این امضاها در حالت عادی هیچ گزندی به روایت وارد نمی‌کنند، بلکه در عوض می‌توانند پیرنگ داستان‌هایی قرار بگیرند که مخاطب را درگیر تکثرگرایی موجود در جهان می‌کنند.
در سریال بازی مرکب عملاً با رویکرد از جنس زرد تکثرگرایی مواجه هستیم و آن را می‌توان به‌راحتی از درون خرده‌روایت‌های داستان حس کرد. در فصل دوم «گی-هون» و «جون-هو» تصمیم می‌گیرند به هر طریقی که شده عاملان این بازی مخوف را برای همیشه از صحنه‌ی روزگار پاک کنند. مشکل در همین تصمیم غیر قابل باوری است که گویی خود کاراکترها نیز آن را باور ندارند.
کارگردان به‌نوعی سعی داشته به هر طریقی که شده فصل دوم سریال بازی مرکب را پیش ببرد و چه محرکی بهتر از برنده‌ی دور قبل که قصد دارد انتقام بگیرد. فصل دوم در همین ایجاد محرک روایی نیز دچار لنگی است. این آشفتگی باعث می‌شود همان کاراکترهای اصلی فصل اول در فصل جدید هویت ابتدایی‌اشان را نیز از دست بدهند. در نتیجه دو قسمت اول با عطشی مواجه هستیم که کارگردان بالاخره قصد دارد از طریق آن مخاطب را وارد مسیری که به علت آن پای سریال نشسته کند؛ یعنی ورود به بازی.
در نهایت قسمت سوم شروع همان ماجرایی است که مخاطب انتظار می‌کشد. کارگردان به‌جای کاشت رازآلودگی فصل اول، سعی دارد این بار رو بازی کند. اما این رو بازی کردن عملاً داستان او را از تک‌و‌تای فصل اول انداخته است. فصل دوم نفس ندارد و در آن با کارگردانی مواجه هستیم که همچون مرغ سر کنده به این‌سو و آن‌سو می‌پرد.
این بی‌هدفی در پیشبرد روایت به حدی است که گویی در قسمت آخر این فصل با یک استراحت مواجه می‌شویم تا سازندگان اثر منتظر بازخورد مخاطب شوند و ادامه‌ی سریال بازی مرکب را بر اساس آن جذاب‌تر کنند. در فصل دوم نه با داستان، بلکه به اضافاتی مواجه می‌شویم که گویی برای آن جذابیت ناگهانی فصل اول هیچ ارزش افزوده‌ای ندارند؛ اضافاتی از جنس شوک ناگهانی و تبلیغاتی به مخاطب.
