نقد بررسی فیلم کافی و کریم | Coffee and Kareem 2020

نام انگلیسی: Coffee and Kareem

نام فارسی: فیلم کافی و کریم

محصول: ۲۰۲۰

امتیاز: ۰.۵ از ۴ – 〇〇〇◐

سارا

فیلم کافی و کریم با افسرپلیسی بنام «جیمز کافی» با «ونسا» قرار می‌گذارد. ونسا یک پسر دوازده ساله با نام «کریم» دارد. «کریم» از اینکه مادرش با یک افسر پلیس قرار می‌گذارد ناراحت است. پس می‌خواهد کاری کند تا روابط آنها را خراب کند.

پس با پرسیدن چند سوال ساده از چند نفر از دوستان‌اش، محل بزرگ‌ترین خلافکار شهر را می‌یابد تا از او بخواهد که به این پلیس درس عبرتی داده تا دیگر مزاحم مادرش نشود. سپس از مادر درخواست می‌کند که به «کافی» بگوید در روزی معین او را از مدرسه به خانه ببرد.

در راه بازگشت از مدرسه، کریم از کافی می‌خواهد که او را به خانه‌ی دوستش ببرد، ولی در واقع آنها به‌سمت محل مخفی خلافکارها می‌روند. به آنجا که می‌رسند، شاهد قتل یک افسر پلیس پس خلافکاران برای پیدا کردن آن‌ها دست به کار می‌شوند و تعقیب و گریزی بین خلافکاران، کافی و کریم شکل می‌گیرد.

فیلم سال قبل «مایکل داوس» — کارگردان — یعنی «استوبر» نسبت به فیلم کافی و کریم، هم به‌لحاظ بار کمدی و هم ماهیت اکشن‌اش، موفق‌تر بود. ما در «کافی و کریم» با پسرک آمریکایی-آفریقای‌ای طرف هستیم که نشان از یک بزرگسال در قامت یک کودک دارد. به‌سبب لحنی که در فیلم کافی و کریم شاهد هستیم درجه‌بندی تماشای آن برای افراد بالای هفده سال است.

کریم یک نوجوان نیست، بلکه بزرگسالی‌ست که توسط کارگردان به‌زور در قامت یک نوجوان در حال ماجراجویی است. شاید بازی خوب «تاراجی پی هنسون» را باید نقطه‌قوت فیلم کافی و کریم دانست.

هر چند حضور او روی پرده کم است. باید گفت که مایکل داوس نسبت به سال ۲۰۱۹ خود کمی دچار پسرفت شده است. او نشان داده که در ژانر اکشن می‌تواند آثار متوسط یا نسبتاً خوبی را بسازد، اما «کافی و کریم» آنقدرها به خواسته‌ی مخاطب مایکل داوس نزدیک نبود.

فیلم‌های کمدی زیادی وجود دارند که کودکان توانسته‌اند شخصیت‌های اساسی داستان شوند، بدون اینکه این همه ایرادات اساسی در شخصیت‌شان وجود داشته باشد.

«تنها در خانه» کمدی معروف دهه‌ی ۱۹۹۰ است که در زمانی ساخته شده است که هنوز بچه‌ها وارد جنبه‌ی تجاری سینما نشده بودند و در واقع ماهیت معصومانه و بچه‌گانه‌ی خودشان را حفظ کرده بودند.

«کوین» نه قرار بود از اصطلاحات رکیک استفاده کند، نه قرار بود رپ بزگسالانه بخواند و نه قرار بود خلاف و خلافکاری را بشناسد. او با همان قیافه‌ی کودکانه و کارهای کودکانه‌اش، هم توانست مانع ورود دزدان به خانه شود و هم خنده را به مخاطب‌اش ارمغان دهد.

اگرچه داستان کلی این دو فیلم متفاوت از هم‌اند اما اصل موضوع آنها — استفاده از کودکان به‌عنوان عامل خندیدن مخاطب و اتفاقات بامزه — خود دلیل محکمی‌ برای مقایسه‌ی این دو فیلم است. مقایسه‌ای که کفه‌ی ترازو را به‌نفع «تنها در خانه» سنگین‌تر می‌کند.