نویسنده : نام انگلیسی: MuMu
نام اصلی: Bu shuo hua de ai
نام فارسی: فیلم مومو
محصول: ۲۰۲۵ – چین
ژانر: درام، جنایی
امتیاز: ۳ از ۴
اردیبهشت
عدم توانایی‌های حسی و معلولیت‌های جسمی از عمده مسائلی‌ست که مردم جهان با آن آشنا هستند. آیا افراد دارای سلامت جسمانی توانسته‌اند به درک درستی از جامعهی یادشده برسند و آیا به نحوه‌ی صحیح برخورد با ایشان آگاهی دارند یا به دیده‌ی ترحم و گاهاً عدم شکیبایی با آنها برخورد می‌کنند.
چقدر جوامع توانسته‌اند مشاغلی با توجه به توانایی آنها به دور از خدشه‌دار کردن عزت نفس‌شان، تعبیه کنند تا آنها نیز مانند سایر انسان‌های دیگر بتوانند به آمال و آرزوهای غالباً دست‌یافتنی‌شان برسند. «شا مو» با ارائه‌ی اثر اخیر خود، فیلم عشق ما را از هم جدا خواهد کرد، نشان داد که قدم در راه درستی گذاشته است.
او این‌بار، با الهام از فیلم کوتاهی که خود ساخته در صدد پرداخت همان مضمون در مدیوم فیلم بلند است. او تصمیم دارد با ایجاد تغییراتی اساسی، به کمک ایده‌ی پیشین، فیلم دیدنی دیگری را احیا کند.
قطعاً ارزش فیلم کوتاه‌اش به قدری بوده که ذهن وی را برای ارائه‌ای دیگر با بسط موضوع با توجه به پسند مخاطب و دغدغه‌ی اصلی‌اش مشغول نگه داشته است. زنی ناشنوا، توسط پلیس در حال بازجویی‌ست؛ «مومو» مترجم زبان اشاره، در تلاش است تا با این پیشخدمت که به اتهام سرقت از رییس خود بازجویی می‌شود ارتباط برقرار کند.
او ترجیح می‌دهد با بازگو کردن بخشی از زندگی خود که با پدری ناشنوا زندگی کرده، اعتمادش را جلب کند. چرا که مومو می‌داند پیشخدمت حقیقت را گفته و رییس از پرداخت دستمزد به وی ممانعت کرده و او به ناچار دست به دزدی زده است تا فقط حق خود را بگیرد.
تا اینجای ماجرا مخاطب با روایتی ساده و آرام روبروست. وقتی مومو با فلش‌بکی به ۷سالگی‌اش برمی‌گردد و زندگی پر تلاطم‌اش را در سایه‌ی پدری ناشنوا بازگو می‌کند، بیننده درگیر فراز و نشیب‌های داستان زندگی او می‌گردد. مصائبی که گریبان‌گیر این دسته از مردم است که به‌طور غیرمنصفانه‌ای نادیده انگاشته می‌شوند.
مومو به سن تحصیل در مدرسه و ورود به اجتماع عادی می‌رسد، مادرش که ۵ سال قبل از آنها جدا شده در تلاش است حضانت فرزند خود را برای کسب موفقیت‌های تحصیلی و اجتماعی، از دادگاه بگیرد.
پدر فداکار اما ناامید مومو تمام تلاش خود را برای تأمین مالی جهت جلب توجه دادگاه برای به حضانت گرفتن دخترش می‌کند. ابتدا در هتلی به‌عنوان نظافتچی مشغول به کار می‌شود و به‌تدریج عدم ارتباط با مسافران و شکایات پی‌در‌پی باعث اخراج او می‌شود.
از طریق یکی از دوستانش در ازای دستمزدی بالا وارد باند تبهکاری می‌شود که کارشان جعل تصادفات رانندگی برای گرفتن پول از بیمه است. فیلم مومو از نیمه به بعد وارد سوی تاریک خود می‌شود.
درگیری پدر با افراد هتل، پذیرش او بعنوان راننده در این شغل پرمخاطره که باید امنیت دخترش را تأمین کند و ورود ناگهانی مومو به ماجرای مخاطره‌آمیز، همگی جنبه‌ی دیگری از داستان را با زبان تلخ و گزنده به سبک شا مو، کارگردان، به نمایش در می‌آید.
بازی بینظیر «لوآن لی» در نقش کودکی مومو از برجسته‌ترین نقاط قوت فیلم مومو است. صدای ملیح و بازی نمکین او و ایفای نقش دختری جسور، به‌راحتی توانست راه خود را در دل‌های مخاطبان باز کند. از سوی دیگر، «یی‌جینگ ژانگ»، خواننده بازیگر که اینجا نقش پدر مومو را بازی می‌کند.
به قدری واقعی در نقش خود فرو می‌رود که بیننده را تحت تاثیر بازی خود قرار می‌دهد. شناساندن این کاراکتر به بیننده و درگیری با مسائل پیرامون ناشنوایان، به طرز گزنده و به دور از ترحمی برای سینما دوستان فاش می‌شود.
داستان‌گویی بدیع مو در کنار مضامینی همچون خانواده، ارتباط جامعه‌ای شنوا با گروه دیگر قابل ستایش است. عشق گنگ که نمی‌تواند با بیان و کلام عرضه شود، به زیبایی تمام توسط کارگردان نشان داده شد. موسیقی متن فیلم مومو که گاهی جای خود را به سکوت می‌داد و حکایت از انزوای پدر داشت نیز مورد توجه قرار می‌گیرد.
چالش‌های پیش روی جامعهی کم‌شنوا یا ناشنوا با پرداختی ارزشمند توانست عشق و ارتباط را فراتر از زبان و کلام به تصویر بکشاند. عمق عاطفی ماجرا و بروز حوادث غیر قابل پیش‌بینی از جمله نقدهای مثبت به فیلم مومو است. ۱۲ دقیقه‌‌ی پایانی فیلم مومو به حمایت از افراد دارای اختلالات شنوایی تعلق می‌گیرد.
افرادی که جهان از هم‌نشینی و همراهی با آنها درمانده است. پایان‌بندی‌ای تاثیرگذار که سکانس‌های واپسین به برتری‌اش در میان آثاری با درون‌مایه‌ی این‌چنینی فخرفروشی می‌کند.
کارگردان جوان و خوش‌آتیه‌ی فیلم، شا مو، به‌وسیله‌ی بازی گرفتن بازیگران فوق‌العاده، به خصوص دختر بچه و در نهایت روایت آموزند‌ه‌اش با توجه به دقایق نهایی فیلم مومو اثری شایسته را برای بیننده‌ی امروزی عرضه می‌کند.
