نویسنده : نام انگلیسی: Bad City
نام فارسی: فیلم شهر بد
محصول: ۲۰۲۲ – ژاپن
ژانر: جنایی، اکشن
امتیاز: ۰.۵ از ۴ – 〇〇〇◐
مصطفی ملکی
«کنسوکه سونومورا» در سینمای تجاری ژاپن بیشتر به‌سبب بدلکاری‌های‌اش شناخته می‌شود. او در بسیاری از آثار اکشن به‌جای ستاره‌های فیلم شهر بد حرکات بدلکاری و اکشن را انجام داده است. حال این بدلکار معروف در اولین فیلم بلند داستانی خود فیلم شهر بد سعی دارد یک اثر اکشن را روی پرده ببرد.
فیلم شهر بد در باب تلاش یک گروه پلیس برای به‌دام‌انداختن یکی از ثروتمندان شهر است. کارگردان فیلم شهر بد را با لحظه‌ای آغاز می‌کند که این فرد از دادستانی شهر در حال بیرون آمدن است و رئیس پلیس جلوی او تعظیم می‌کند.
مخاطب با دیدن این سکانس به‌یاد آثاری می‌افتد که شهری پر از فساد و جنایت و حکمرانی مافیا را تصویر می‌کنند. کارگردان ژاپنی هم سعی دارد چنین فضایی را ترسیم کند.
روایت او اما قرار نیست پایه‌ای محکم برای ترسیم کردن چنین فضایی ایجاد کند. کاراکترها در روایت آقای سونومورا بسیار دور از یکدیگر قرار دارند. پلیس سابقی که در زندان است و قرار است بار دیگر برای به‌دام‌انداختن این فرد قدرتمند با پلیس همکاری کند یا مافیای کره‌ی جنوبی که سرکرده‌ی آن پیرزنی بدخلق است.
مخاطب در هیچ‌جای روایت به درک درستی از این کاراکترها نمی‌رسد. اینکه کارگردان سعی کرده هر کدام از این‌ها را با چند خط دیالوگ معروفی کند و دوباره با چند خط دیالوگ از پیشینه‌اشان با یکدیگر بگوید، به‌نظر کافی نمی‌آید. مخاطب در ازای هر کاراکتر تأثیرگذار در فیلم شهر بد تصویر طلب می‌کند و کارگردان در عوض مشتی دیالوگ به او تحویل می‌دهد.
آقای سونومورا یک بدلکار است و مخاطب انتظار دارد همچون دانی ین هنگ‌کنگی در فیلم شهر بد حداقل صحنه‌های اکشن قابل قبولی ببیند. اما آن چیزی که به‌عنوان صحنه‌های اکشن در فیلم شهر بد وجود دارد تقلید ناقصی از سینمای جنایی کره و هنگ‌کنگ است. قاتل خاموش مافیا آدم می‌کشد، مخاطب خون می‌بیند.
اما زاویه‌ی دوربین و برش‌ها آن‌قدر مبتدیانه هستند که مخاطب عام سینما هم آن‌ها را باور نکند. در آثار سینمای گروه ب معمولاً یکی از رزمی‌کارهای معروف سینمای اکشن را در برابر یک رقیب قرار می‌دهند و حداقل نوع حرکات آن‌ها کمی قابل باور است. اما در فیلم اول آقای سونومورا حتی با چنین صحنه‌هایی مواجه نیستیم.
روایت کارگردان ژاپنی سعی دارد پیچیدگی در روابط مافیایی را به‌تصویر بکشد. مخاطب با اضلاع مختلف این روایت آشنا می‌شود. اما همان‌طور که در بالا اشاره شد، فاصله‌ی بین این اضلاع آن‌قدر زیاد است که مخاطب در پرده‌ی دوم چیزی جز شلنگ‌تخته‌انداختن‌های کاراکترهای هر ضلع را در دنیایی تهی مشاهده نمی‌کند.
به‌طور مثال افسران پلیسی که در گروه ویژه‌ی مخفی مشغول فعالیت هستند شامل افرادی می‌شوند که در بدنه‌ی فاسد پلیس شناسنامه‌ی پاکی دارند. اما در این میان کارگردان بدون هیچ توضیحی یکی از آن‌ها را محو و در پرده‌ی سوم به‌عنوان خیانتکار معرفی می کند.
شیوه‌ی کار آقای سونومورا در کل روایت اینگونه است. این کارگردان تازه‌کار ژاپنی هنوز با منطق روایی و سکانس‌های علت‌و‌معلولی در روایت آشنا نیست. به‌همین سبب است که مخاطب در فیلم شهر بد با یک روایت کلی مواجه است.
اما وقتی در طول آن اجزای روایت را مشاهده می‌کند، چیزی جز تکه‌های از هم پاشیده‌ی یک کشتی شکسته را روی آب‌های دریا نمی‌بیند. کشتی شکسته‌ی آقای سونومورا هیچ‌گاه به ساحل نمی‌رسد و این روایت در بطن خود یک اثر فروپاشیده را مقابل مخاطب قرار می‌دهد.
