نویسنده : نام انگلیسی: Now You See Me: Now You Don’t
نام فارسی: فیلم حالا من رو میبینی:الان دیگه نمیبینی
محصول: ۲۰۲۵ – ایالات متحده
ژانر: هیجانانگیز
ردهی سنی: ۱۳+
امتیاز: ۰ از ۴
«روبن فلیشر» کارگردان پرخرجی است و این را بهوضوح میتوان در آثار قبلی او مشاهده کرد. در مرور فیلم ناشناخته یا همان آنچارتد به دنیای سینمایی این کارگردان پرداختیم. حال او به سراغ اثری بیبندوبار رفته که طی دو نسخهی قبلی، دو کارگردان از دو دنیای متفاوت آن را ساخته بودند.
شاید بتوان اثر اول از دنیای «فیلم اکنون من را میبینی» را اثری متوسط نامید، اما بهطور قطع اثر دوم ضعیف بود. بازیگرانی چون دیو فرانکو، وودی هارلسون و دیگران این دو اثر را پرستاره نشان میدادند.
اما فقط در حد همان پوسترها و نه خلاقیتی در روایت یا نقشآفرینیها. داستان این مجموعه حول چهار شعبدهباز میچرخد که همچون رابینهودهای دنیای مدرن، به اینسو و آنسو برای خالی کردن جیب سرمایهداران اقدام میکنند.
حال در ایستگاه سوم قرار است جایگزینی نسلی صورت بگیرد؛ آن هم به بدترین شکل ممکن. گویا آقای فلیشر نهتنها برای این تغییر نسل هیچ برنامهای ندارد، بلکه حتی بازیگردانی درستی هم ارائه نمیدهد.
شاید او با سر زدن به چند ویدیوی تیکتاکی فهمیده که این نسل بلاتکلیف، بهجای مشروبات الکلی از آبمیوههای گازدار و انرژیزا استفاده میکند و عملاً این تناقض مضحک را تبدیل به تکههای بهاصطلاح معنادار روایت خود کرده است.
همینقدر خالی از هر نگاه سینمایی. در هر حال، او داستان خود را از طریق سه کاراکتر تازهجوان به جایی میرساند که قرار است مسیری جدید را با پنج شعبدهباز قبلی آغاز کنند. او حتی شرور خود را نیز با زاویهدیدی مجزا در برابر مخاطب قرار میدهد تا این تقابلها لایهلایه، همچون حقههای شعبدهبازی، مخاطب را سرگرم کنند.
آنچه فیلم حالا من رو میبینی:الان دیگه نمیبینی ندارد، کاراکتر و موقعیتهای روایی است. همهی بازیگران فیلم حالا من رو میبینی:الان دیگه نمیبینی گویی در یک اثر توریستی مشغول خوشوبش هستند. بهنوعی جز چند دیالوگ ایستاده و خندههای پس از یک موفقیت.
چیز دیگری از این گروه بازیگری نمیبینیم. بهنوعی همهی آنها با سفری به امارات متحدهی عربی و شهر ابوظبی، با نگاهی هم فال و هم تماشای تبلیغاتی کشورهای عرب حوزهی خلیجفارس، درون قاب قرار گرفتهاند.
اما نکتهی قابل توجه و خندهدار این است که آیا بودجه ته کشیده که نام فرمول یک تبدیل به مسابقات اتومبیلرانی بینام شده است؟ آقای فلیشر گویی حتی خودش هم در بسیاری از سکانسها حضور ندارد و صرفاً با مرور دکوپاژ و قاببندی ابتدایی، فرمان اکشن را از راه دور صادر کرده و در نهایت بازیگران نیز با یک برداشت و روخوانی دیالوگها وارد صحنهها و سکانسهای بعدی شدهاند.
فیلم حالا من رو میبینی:الان دیگه نمیبینی از همان ابتدا فریاد میزند که سرگرمکننده نیست. تصور کنید اثری در دنیای سرگرمی، خودش ضدتبلیغ این دنیا باشد. فیلم حالا من رو میبینی:الان دیگه نمیبینی آقای فلیشر ثابت میکند که پلات جذاب الزاماً نشان از روایتی جذاب ندارد.
به همین سبب است که دست او در چنین روایتی، که قرار است در هر سکانس مخاطب را به لایهای زیرینتر ببرد، از همان ابتدا رو میشود. غیبت و بازگشت حتی یک کاراکتر در برههای از فیلم حالا من رو میبینی:الان دیگه نمیبینی، نشان از غافلگیری بعدی ندارد.
بلکه دست کارگردان را برای استفادهی انفجاری از آن بازیگر غایب در صحنههای بعدی رو میکند. این سری فیلم با چنین بازیگرانی بهتر است در انتهای همین درهی سقوط و در میان گورستان آثار به ثمر نرسیده باقی بماند.
