فیلم جان ویک ۲: نگاهی عمیق به اکشن و انتقام

داستان و خط روایی فیلم جان ویک ۲

داستان فیلم جان ویک ۲ از جایی شروع می‌شه که قسمت اول تموم شده بود. جان ویک بعد از گرفتن انتقامش از ویگو تاراسوف و پسرش، فکر می‌کنه دیگه می‌تونه اسلحه‌ش رو زمین بذاره و با سگ جدیدش یه زندگی آروم داشته باشه.

اما دنیای آدم‌کش‌ها به این راحتی‌ها دست از سرش برنمی‌داره. سانتینو دی‌آنتونیو، یه گنگستر ایتالیایی با بازی ریکاردو اسکامارچو، با یه قسم خونی قدیمی سراغش میاد و ازش می‌خواد خواهرش رو که توی یه سازمان جنایی بزرگه بکشه. جان که نمی‌خواد دوباره دستش به خون آلوده بشه، درخواست رو رد می‌کنه، ولی سانتینو خونه‌ش رو به آتیش می‌کشه و راهی جز پذیرش این مأموریت براش نمی‌ذاره.

توی این مسیر، جان به رم سفر می‌کنه و با قاتلای حرفه‌ای دیگه روبه‌رو می‌شه. چیزی که داستان فیلم جان ویک ۲ رو جذاب می‌کنه، اینه که اینجا دیگه فقط یه انتقام شخصی نیست؛ بلکه یه بازی بزرگ‌تر توی دنیای زیرزمینی آدم‌کش‌ها شروع می‌شه.

ما با قوانین این دنیا، مثل قسم خونی و هتل کانتیننتال، بیشتر آشنا می‌شیم و می‌فهمیم که جان چطور توی این سیستم پیچیده گیر افتاده. با این حال، داستان گاهی بیش از حد ساده به نظر میاد و بعضی جاها حس می‌کنی منطقش لنگ می‌زنه. مثلاً چرا جان همون اول کار سانتینو رو تموم نکرد؟ این سوالم تا آخر فیلم توی ذهنم موند.

با همه اینا، خط روایی فیلم خیلی خوب با اکشنش ترکیب شده. تو لحظه به لحظه فیلم حس می‌کنی که جان یه قدم به مرگ نزدیک‌تر می‌شه، ولی بازم نمی‌تونی چشم ازش برداری. پایان‌بندی هم که جان رو توی موقعیت فراری شدن از کل دنیای آدم‌کش‌ها قرار می‌ده، یه جورایی زمینه رو برای قسمت سوم آماده می‌کنه و باعث می‌شه منتظر ادامه ماجرا بمونی.

صحنه‌های اکشن و کارگردانی

اگه بخوام یه دلیل اصلی برای تماشای فیلم جان ویک ۲ بگم، قطعاً صحنه‌های اکشنشه. چاد استاهلسکی که خودش یه بدلکار حرفه‌ای بوده، اینجا نشون می‌ده که چطور می‌شه با طراحی مبارزه‌های خلاقانه، یه فیلم رو به یه اثر به‌یادموندنی تبدیل کرد. از همون سکانس اول که جان توی یه انبار با یه عالمه آدم مسلح روبه‌رو می‌شه، تا مبارزه توی تونل‌های رم و آخرش توی موزه با آینه‌ها، همه‌چیز طوری طراحی شده که انگار داری یه رقص مرگ رو تماشا می‌کنی.

یکی از بهترین لحظه‌های فیلم جان ویک ۲، سکانس قطار متروئه که جان با کاسیان (با بازی کامن) روبه‌رو می‌شه. اینجا دیالوگ خاصی رد و بدل نمی‌شه، ولی نگاه‌های سنگینشون و حرکات آروم و حساب‌شده‌شون، تنش رو به اوج می‌رسونه.

استاهلسکی با استفاده از تدوین سریع و دوربین متحرک، کاری می‌کنه که هر شلیک و هر ضربه رو توی وجودت حس کنی. این سبک کارگردانی باعث شده که خیلی‌ها بگن این فیلم از قسمت اول هم بهتر عمل کرده.

البته بعضی وقتا تعداد کشته‌ها انقدر زیاد می‌شه که یه کم احساس تکراری بودن بهت دست می‌ده. ولی به نظرم این بخشی از جذابیت فیلم جان ویک ۲ هست؛ اینکه هیچ‌وقت نمی‌ذاره نفس راحت بکشی. در کل، کارگردانی این اثر یه کلاس درس برای هر کسیه که می‌خواد اکشن درست و حسابی بسازه.

شخصیت‌پردازی و بازیگری

کیانو ریوز توی نقش جان ویک انگار برای این کاراکتر ساخته شده. توی فیلم جان ویک ۲، اون با همون چهره سرد و غمگینش، یه آدم‌کش بی‌رحم رو نشون می‌ده که هنوز یه ذره انسانیت توش زنده‌ست. حرکاتش، طرز نگاهش و حتی راه رفتنش، همه‌چیز به شخصیت جان عمق می‌ده. چیزی که منو همیشه جذب کیانو می‌کنه، اینه که با کمترین دیالوگ، بیشترین احساس رو منتقل می‌کنه. اینجا هم همین‌طوره؛ بیشتر داستان از طریق حرکاتش روایت می‌شه تا حرف زدن.

شخصیت‌های مکمل هم خیلی خوب کنار جان قرار گرفتن. سانتینو با بازی ریکاردو اسکامارچو، یه شرور حسابگر و ترسناکه که واقعاً رو اعصابت راه می‌ره. کامن توی نقش کاسیان هم یه رقیب قدرتمند برای جان ساخته که مبارزه‌شون یکی از بهترین لحظه‌های فیلمه.

لارنس فیشبرن هم که توی نقش پادشاه باوری یه حضور کوتاه ولی تأثیرگذار داره و یه جورایی یاد ماتریکس رو زنده می‌کنه. تنها چیزی که یه کم آزارم داد، این بود که بعضی شخصیت‌ها مثل روبی رز (که نقش آرس رو داره) خیلی فرصت نشون دادن خودشون رو پیدا نکردن و انگار فقط برای پر کردن صحنه بودن.

در کل، شخصیت‌پردازی توی فیلم جان ویک ۲ بیشتر روی خود جان متمرکزه و بقیه کاراکترها حکم مکمل رو دارن. این شاید یه ضعف باشه، ولی وقتی کیانو انقدر خوب کارش رو انجام می‌ده، سخت می‌شه ایراد جدی گرفت.

جلوه‌های بصری و طراحی صحنه

یکی از چیزایی که فیلم جان ویک ۲ رو از بقیه آثار اکشن جدا می‌کنه، جلوه‌های بصری و طراحی صحنه‌شه. از خیابونای شلوغ نیویورک گرفته تا تونل‌های قدیمی رم و موزه‌ای پر از آینه، هر لوکیشن انگار یه شخصیت مستقل توی داستانه. رنگ‌بندی فیلم هم خیلی خاصه؛ ترکیب نورهای نئونی با سایه‌های تیره، یه فضای نئو-نوآر خلق کرده که کاملاً با حال و هوای جان ویک جور درمیاد.

سکانس موزه آخر فیلم، که پر از آینه‌ست، به نظرم اوج خلاقیت تیم طراحی بود. اینجا نه‌تنها اکشن به اوج خودش می‌رسه، بلکه بازی با انعکاس‌ها و نور، یه حس سردرگمی و هیجان بهت می‌ده که تا آخر فیلم باهات می‌مونه. لباس‌ها هم نقش مهمی دارن؛ کت‌وشلوار شیک جان ویک که انگار یه زره جنگیه، به شخصیتش ابهت خاصی داده. حتی سلاح‌ها و ابزارهایی که توی فیلم استفاده می‌شن، با دقت طراحی شدن و به واقعی‌تر شدن دنیا کمک کردن.

با این حال، بعضی جاها حس کردم استفاده از جلوه‌های بصری یه کم زیاده‌روی شده. مثلاً توی بعضی سکانس‌ها، انفجارها و نورپردازی‌ها بیشتر از اینکه به داستان کمک کنن، حواست رو پرت می‌کنن. ولی در مجموع، این بخش از فیلم جان ویک ۲ انقدر قویه که نمی‌تونی ازش چشم برداری.