نویسنده : نام انگلیسی: All to Play For
نام فارسی: فیلم بازی هنوز تمام نشده
ژانر: درام، خانوادگی
رده‌ی سنی: ۱۳+
امتیاز: ۲.۵ از ۴
سارا
«سیلوی» مادری مجرد است که شب‌ها در باری شلوغ کار می‌کند. او دو پسر خود را در خانه تنها می‌گذارد به این امید که «ژان ژاک» به عنوان برادر بزرگ‌تر مواظب «سوفیان» نیز باشد. اما یک شب زمانی که سوفیان درحال سرخ کردن سیب‌زمینی است حادثه‌ای رخ می‌دهد که منجر به بستری شدن او در بیمارستان می‌شود. همین اتفاق کافی است تا مأموران خدمات اجتماعی را به خانه‌ی آنها بکشاند. سوفیان به اجبار و با ایجاد آشوب راهی پرورشگاه می‌شود تا جنگ سیلوی برای بازپس گرفتن فرزندش آغاز شود.
تاکنون فیلم‌های بسیاری تلاش کرده‌اند به انتقاد از قوانین خدمات اجتماعی و حضانت فرزندان بپردازند. قوانین سفت و سختی که در مسیر قانونی خود ایرادات بسیاری دارند و در کنار نجات دادن فرزندانی با پدر و مادران نالایق می‌توانند بسیاری از فرزندان را هم از خانواده‌اشان جدا کنند.
در فیلم صربستانی «پدر»، محصول ۲۰۲۰، تلاش پدری را شاهد بودیم که با دستانی پینه‌بسته و جیب‌هایی خالی برای بازپس‌گیری فرزندان خود راهی طولانی را با پای پیاده می‌رود و باید در برابر قانون‌هایی بایستد که هرگز از منظر یک پدر به اتفاقاتی که در حال رخ دادن هستند نگاه نمی‌کنند و هیچ درکی از عذابی که این پدر می‌کشد ندارند.
در فیلم «گوش کن»، محصول ۲۰۲۰ کشور پرتغال، نیز ما شاهد از هم‌پاشیده شدن یک خانواده‌ی فقیر بودیم که به هر دری می‌زدند تا فرزندان خود را به خانه بازگردانند. سکانس آمدن مأموران خدمات اجتماعی با پلیس به در خانه‌ی سیلوی در فیلم خانم دلوژه شباهت بسیاری به یکی از مهم‌ترین و اثرگذارترین سکانس‌های فیلم گوش کن داشت، در این فیلم نیز مأموران به ناگاه به خانه‌ی بلا و ژوتا هجوم می‌آورند و بچه‌های آنها را با خود می‌برند.
«دلفین دلوژه» در اولین تجربه‌ی فیلمسازی فیلم داستانی بلند خود بعد از ساخت یک مستند و چندین سریال تلویزیونی و البته فیلم کوتاه تلاش می‌کند داستان مادری مجرد را تصویر کند که برای به‌دست آوردن یک زندگی عادی هر روز در حال جنگ است.
اولین و مهم‌ترین کاری که خانم دلوژه در فیلم بازی هنوز تمام نشده انجام داده انتخاب «ویرجینی افیرا» در نقش سیلوی است. این اتفاق آن‌قدر اهمیت دارد که می‌توان آن را بیش از انتخاب داستان اصلی مهم دانست، زیرا اگر خانم افیرا نبود روایت خانم دلوژه هرگز این‌چنین اثرگذار در برابر مخاطب قرار نمی‌گرفت.
خانم افیرا درست به مانند تمام فیلم‌هایی که تاکنون از او دیده‌ایم از «خداحافظ احمق‌ها» گرفته تا «در انتظار بوژانگلز» و «فقط ما دو نفر»، در این فیلم نیز چنان نقش خود را بازی کرده که می‌توان گفت او نقش‌های‌اش را زندگی می‌کند.
افیرا در فیلم بازی هنوز تمام نشده به عنوان مادری که دچار اختلالات عصبی موروثی پنهان در خانواده‌اشان است آن‌قدر خوب تعادل را میان خشم، اضطراب، هیجان، شادی، عشق و حتی نفرت را رعایت می‌کند که مخاطب از همان ابتدا وارد زندگی سیلوی شده و هرگز تصور نمی‌کند در حال تماشای یک فیلم است.
خانم دلوژه تلاش زیادی کرده وارد زندگی سیلوی شود و مواجهه‌ی او را با فرزندان، مأموران خدمات اجتماعی و حتی برادران و دوستان‌اش نشان دهد. می‌توان گفت خانم افیرا در نقش سیلوی تمام بار روایت را به دوش می‌کشد. خانم دلوژه این شخصیت را با توجه به پتانسیل خانم افیرا به‌خوبی پرداخت کرده است.
آشفتگی‌های رفتاری سیلوی، تلاشی که برای کنترل خشم خود می‌کند، عشق زیبا و اثرگذار مادرانه که هنگام مواجهه با فرزندان‌اش در چهره و چشمان این شخصیت بروز پیدا می‌کند، حتی زمانی که درد را احساس می‌کند، مانند سکانسی که سوفیان برای فرار از دست مأمور خدمات اجتماعی موهای مادر را می‌کشد، و نیز خشمی که به ناگاه سیلوی بروز می‌دهد و همه‌چیز را خراب می‌کند. انگار خانم دلوژه هم محو تماشای خانم افیرا شده و فراموش کرده شخصیت‌های دیگرش را هم در روایت تعریف کند.
درواقع این‌طور می‌توان گفت که هرچه رابطه‌ی سیلوی با فرزندان‌اش و احساساتی که از رخ دادن این اتفاقات تلخ در درون‌اش ایجاد شده به‌خوبی پرداخت شده‌اند، اما رابطه‌ی او با برادران و دیگر کاراکترها پرداخت درستی نشده و این وجه از زندگی سیلوی ناقص مانده است.
درصورتی که شرح داستان برادران سیلوی به‌خوبی می‌توانست هم باعث تعریف خود شخصیت‌ها شود و رابطه‌ی مخاطب را با داستان بیشتر کند و هم در شناخت بهتر سیلوی و دلیل این همه عصبانیت شدیدی که برای‌اش غیرقابل کنترل است، کمک‌کننده باشد.
در سوی دیگر دوستان سیلوی هم فقط گاهی هستند و گاهی نیستند و عملاً در فیلم بازی هنوز تمام نشده نقش خاصی را ایفا نمی‌کنند. به‌همین دلیل هم است که روایت خانم دلوژه با بازیگری چون افیرا قابل‌درک‌تر بوده است.
