نویسنده : نام انگلیسی: Angry Annie
نام اصلی: Annie colere
نام فارسی: فیلم آنی عصبانی
محصول: ۲۰۲۲ – فرانسه
ژانر: درام
ردهی سنی: ۱۳+
امتیاز: ۲.۵ از ۴
«آنی» مادری با دو فرزند نوجوان است که بارداری سومش را نمیخواهد؛ تصمیمی که در بافت اجتماعی و قانونی زمانهی روایت، نه امری شخصی بلکه کنشی پرخطر و مجرمانه تلقی میشود.
او برای سقط جنین به گروهی از زنان و پزشکان جوان پناه میبرد؛ گروهی که برای آزادی سقط جنین و پیشگیری از بارداری مبارزه میکنند. مرگ «کریستین»، همسایه و دوست صمیمی آنی، در جریان یک سقط غیرقانونی، نقطهی عطف روایت فیلم آنی عصبانی است؛ جایی که آنی از زنی منفعل و نیازمند کمک، به عضوی فعال در یک مبارزهی جمعی بدل میشود.
اگر فیلم اتفاق تصویری عمیق، فردی، دردناک و خفهکننده از بارداری ناخواسته در سالهای ابتدایی دههی ۶۰ میلادی ارائه میداد، «آنی عصبانی»، در روزهای سالهای ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴، مبارزهای گروهی و اما امیدوارانه را به تصویر میکشد.
در اینجا، رنج زنانه تنها در بدن خلاصه نمیشود، بلکه به شبکهای از همدلی، حمایت و خطر گره میخورد. فیلم آنی عصبانی بهجای تأکید بر تنهایی مطلق، بر امکان همپیمانی زنان تأکید دارد؛ امکانی که گرچه شکننده و پرهزینه است.
اما امید را به متن روایت فیلم آنی عصبانی تزریق میکند. آنی فیلم «اتفاق» با مسیری که عالی پرداخت شده بود توانست همین تنهایی را بهزیبایی تصویر کند و به موازات آنی فیلم آنی عصبانی از رنجهای زنان در تنهاییها بگوید.
«بلاندین لنور»، کارگردان فیلم، که سابقهای طولانی در پرداختن به دغدغهها و زیست زنانه دارد، در «آنی عصبانی» نیز وفادار به همین مسیر خود باقی میماند. او با نگاهی همدلانه اما نه کاملاً رادیکال، جهانی را تصویر میکند که زنانش همواره زیر بار عذاب وجدان، ترس از قضاوت و فشار قانون زندگی میکنند.
حتی زمانی که تصمیمشان از سر آگاهی و ضرورت است. لنور بهدرستی نشان میدهد که حتی مردانی که در این مسیر همراه زناناند، هرگز به درکی کامل از این رنج دست نمییابند.
یکی از نقاط قوت اصلی فیلم آنی عصبانی، انتخاب «لور کالامی» در نقش آنی است. بازی کالامی بر پایهی جزئیات چهره و نگاه بنا شده است: چشمانی که همزمان خشم، ترس، اندوه و گاه نوعی رهایی را منتقل میکنند. او موفق میشود آنی را نه بهعنوان یک قربانی صرف، بلکه زنی در حال شدن و تغییر تصویر کند.
مدیومشاتهای مکرر از زنان در لحظههای سقط جنین، بدن را به مرکز قاب میآورد؛ بدنی که هم منبع درد است و هم ابزار مقاومت. لنور در این صحنهها از اغراق تصویری پرهیز میکند و اجازه میدهد سکوت، نفسنفسزدن و اضطراب، بار احساسی سکانسها را حمل کنند.
با این حال، فیلم آنی عصبانی بینقص نیست. بزرگترین ضعف «آنی عصبانی» در حاشیهنشینی آگاهانهی مردان روایت است. رابطهی آنی و همسرش میتوانست بستری عمیقتر برای نمایش شکاف جنسیتی و ناتوانی مردان در درک تجربهی زنانه باشد.
حذف نسبی این مواجههها باعث میشود فیلم گاه بیش از حد «ایمن» و کنترلشده به نظر برسد. انگار لنور ترجیح داده بهجای واقعگرایی تلخ، روایتی امیدوارانه و الهامبخش ارائه دهد؛ انتخابی که گرچه قابل دفاع است، اما از شدت ضربهی نهایی میکاهد.
فیلم آنی عصبانی در نهایت اثری است دربارهی عبور از شرم به کنش، و از تنهایی به جمع. اثری که شاید عمیقترین تصویر ممکن از این مبارزه را ارائه ندهد، اما با صداقتی قابل احترام.
از زنانی میگوید که تصمیم میگیرند دیگر فقط «تحمل» نکنند. فیلم آنی عصبانی روایت زنانی است که بدنشان به میدان تصمیم، قضاوت و سیاست بدل میشود و با تلاشی جمعی سعی در بهتر شدن وضع موجود میکنند.
